ادبيات و به ويژه شعر، قالب لفظي، نمود زباني و بازتاب گفتاري

احساسات آدمي به شمار مي آيد. به عبارت ديگر، شعر ترجمان عواطف است. از سويي، عواطف انسان در مورد اموري شکل مي گيرد که به نوعي با روان وي پيوند خورده باشند و بر تارهاي روح او زخمه زده و تأثيري پايا و ماندگار در جانش بر جاي نهند.

پديده هاي مذهبي و مقدسات ديني را مي توان از مهم ترين مقدمات شورانگيز و عاطفه خيز به شمار آورد. از آنجا که مذهب با بنيادي ترين سطوح شخصيت آدمي ارتباط برقرار مي سازد، مي تواند ژرف ترين تأثيرات را در وي ايجاد کند.

بر اين پايه، ادبيات ديني و خاصه (شعر) مذهبي، سهم قابل توجهي از ميراث ادبي ملل را به خود اختصاص داده است. در پهنه ي آثار نثر و نظم فارسي و عربي، ادبيات ديني از برجستگي چشم گيري برخوردار است. امامان معصوم عليهم السّلام با عنايت به قدرت نفوذ بالاي شعر و تأثير کاملا مثبت آن در راستاي تعميق باورهاي ديني و تلطيف عواطف مذهبي، شيعيان و مواليان خود را به سرودن اشعار ديني، تشويق کرده اند.

حضرت جعفر بن محمد الصادق عليه السّلام فرمودند:

(من قال فينا بيتَ شعرٍ بني اللّه تعالي له بيتا في الجنّة) [1] .

(هر کس در باره ي ما بيتي شعر بسرايد، خداوند متعال خانه اي براي وي در بهشت مهيا مي سازد).

بر پايه ي مطالب پيش گفته، آخرين فصل کتاب به ذکر اشعاري شورانگيز در باره ي حضرت اباصالح المهدي(عجل اللّه تعالي فرجه) اختصاص يافته است. به اميد آن که مورد قبول ساحت قدس مهدوي قرار گيرد.

عاشقان حضرت دوست، حديث دلدادگي و شوريدگي خويش را اين گونه به آستان جان جانان و قطب عالم امکان مولانا صاحب العصر و الزمان عرضه مي دارند که:



در خواب شوم روي تو تصوير کنم

بيدار شوم وصل تو تعبير کنم



گر هر دو جهان خواهي و جان و دل و تن

بر هر دو و هر سه، چار تکبير کنم [2] .