شايد در چند سطر بتوان انتظار را اينگونه معنا کرد:

انتظار يعني پرچم مقاومت و ايستادگي.

انتظار يعني شعار عدالت خواهي و آزادگي.

انتظار يعني تبلور آيه ي (فطرت) و ره آورد حديث (کنز).

انتظار يعني قصه ي شوريدگي عاشقان حضرت دوست.

انتظار يعني پاسداشت شرافت و کرامت انساني.

انتظار يعني حماسه ي تبر ابراهيم و ذوالفقار علي عليهما السّلام.

انتظار يعني تفسير خون نامه ي نينوا.

انتظار يعني ضمانت نامه ي پيروزي هابيليان.

انتظار يعني دريچه اي رو به بساتين ملکوت.

انتظار يعني بهانه اي براي تپيدن قلب تاريخ.

انتظار يعني زورقي عرش پيما در گرداب شهوات و موج خيزِ هواهاي نفساني.

انتظار يعني واحه ي سبز معني در برهوت ماده.

و انتظار يعني چکامه ي شورانگيز يکتاپرستي.

از پيامبر مکرم اسلام صلي الله عليه و آله دو روايت معروف نقل شده است که با مقايسه ي آن دو مي توان به يکي از ويژگي هاي مهمِ (انتظار) پي برد؛

(أفضَلُ الأعمالِ أحمزُها) [1] .

و (أفضَلُ أعمالِ اُمَتي، انتظار الفَرَج) [2] .

نتيجه ي دو مقدمه فوق [3] .

اين است که (انتظار) از دشوارترين تکاليف شرعي محسوب مي شود. کشف اين ويژگي (انتظار)، هضم چرايي عظمت پاداش منتظران را آسان تر مي کند.