بازگشت

متخاصمان (نيروها و چهره ها)


در احاديث باب علايم ظهور، بخشي از نشانه هاي آغاز قيام حضرت حجت(عجل الله تعالي فرجه) به تبيين و ترسيم چهره هاي دو اردوگاه حق و باطل و رهبران برجسته ي سياسي و فکري آن ها و عملکرد سپاهيان اين دو جبهه اختصاص يافته است. پاره اي از آن ها را بيان مي کنيم:

1 - خروج سفياني نام اين فرد پليد که رهبري جبهه ي باطل و نيروهاي مهدي ستيز را به عهده خواهد داشت، عثمان بن عنبسةبن ابي سفيان است که از ابوسفيان مشرک معروف صدر اسلام نَسَب مي برد. و همو لشکري را تجهيز نموده براي مقابله ي با امام به سوي مکه روانه مي کند که زمين در صحراي البيداء، آنان را در کام خود مي کشد. به مدت 9ماه بر نواحي پنجگانه ي دمشق، حمص، اردن، حلب و قنسرين حکومت خواهد کرد و خون هاي زيادي را خواهد ريخت تا اين که سرانجام در منطقه ي فلسطين شرقي به دست سپاهيان صاحب الزمان (عج) اسير شده و در کنار درياچه ي (طبريّه) چونان گوسفندي سر از بدنش جدا مي گردد.

2 - ظهور شصت کذّاب که مدعي نبوت اند. [1] .

3 - قيام دوزاده تن از آل ابي طالب که مردم را به خود مي خوانند و سوداي پيشوايي دارند. [2] .

4 - قتل نفس زکيّه [3] .

(درباره ي او توضيحي در پايان اين فصل ارايه مي شود).

5- قيام يماني [4] (در پايان اين قسمت، توضيحي درباره ي وي خواهد آمد).

6 - قيام سيد خراساني (شعيب بن صالح) و خروج پرچم هاي سياه از خراسان در حمايت از موعود امم. [5] .

7 - ظهور مرد مغربي از مصر و تسلط وي بر شام. [6] .

8 - ورود پرچم هاي قيس و عرب به مصر. [7] .

9 - ورود پرچم هاي کنده به خراسان. [8] .

10 - پياده شدن برادران ترک در (الجزيرة) (علامه سيد محمد صدر معتقد است که مقصود از جزيره، سرزمين مابين النهرين در عراق است که در متون کهن بدين اسم ناميده مي شده است) و پياده شدن روميان در (الرملة) (آنچنان که ياقوت حموي در معجم البلدان / ج / 3 ص 69آورده است، الرملة شهر بزرگ و مرکزي منطقه ي فلسطين بوده که از بين رفته است). [9] .


پاورقي

[1] الارشاد / ج / 2 ص 369الغيبة / طوسي / ج / 4 ص 434اعلام الوري / ص 426الخرائج / ج / 3 ص 1149نوادر الاخبار / ص 289بحار الانوار / ج / 52 ص 209 و در منابع اهل سنت: جالية الکدر / ص 208العرائس الواضحة / ص 106عقد الدرر / ص 154.

[2] الارشاد / ج / 2 ص 372اعلام الوري / ص 426الغيبة / طوسي / ص 437نوادر الاخبار / ص 293الخرائج / ج / 3 ص 1162بحار الانوار / ج / 52 ص 209.

[3] الارشاد / ج / 2 ص 368اکمال الدين / ج / 2 ص 649الغبية / طوسي / صص 436 و 437 و 445اعلام الوري / ص 427الغيبة / نعماني / صص 169 و 172 و 176الکافي / ج / 1 ص 337 و ج / 8 ص 258الخصال / ص 303الخرائج / ج / 3 صص 1154 و 1162منتخب الانوار المضيئة / ص 310بحارالانوار / ج / 52 ص 203 و در منابع اهل سنت: عقد الدرر / ص 100.

[4] اکمال الدين / ج / 2 ص 649الکافي / ج / 8 صص 189 و 258الخصال / ص 303الخرائج / ج / 3 ص 1163الغيبة / نعماني / صص 171 و 180الغيبة / طوسي / ص 446اعلام الوري / ص 429الارشاد / ج / 2 ص 375بحارالانوار / ج / 52 ص 210 و در منابع اهل سنت: عقد الدرر / ص 151البيان / ص 77جالية الکدر / ص 208نورالابصار / ص 172العرائس الواضحة / ص 106.

[5] الارشاد / ج / 2 ص 375الملاحم و الفتن / ابواب 92 و 93 و 94 و / 95 صص 52 و 53الغيبة / نعماني / صص 171 و 173الغيبة / طوسي / صص 444 و 452کشف الغمة / ج / 3 صص 377 - 375الحجة البيضاء / ج / 4 صص 243 و 343بحارالانوار / ج / 52 ص 210اعلام الوري / ص 429 و در منابع اهل سنت: سنن ترمذي / ج / 3 ص 362البيان / ص 17الصواعق المحرقة / ص 163منتخب کنزالعمال / ج / 6 ص 29ذخائر العقبي / محب الدين طبري / ص 117الحاوي للفتاوي / ج / 2 صص 139 و 141 و 145عقد الدرر / صص 90 و.174 - 166.

[6] الارشاد/ ج / 2 ص 368فلاح السائل / سيد ابن طاووس / ص 309الغيبة / طوسي/ ص 463الملاحم و الفتن / ص 77المحجة البيضاء / ج / 4 ص 342بحارالانوار / ج / 52 صص 214 و 237 و در منابع اهل سنت: الحاوي للفتاوي / ج / 2 صص 140 و 144العرائس الواضحة / 106جالية الکدر / ص 208عقد الدرر / ص 156.

[7] الارشاد / ج / 2 صص 369 و 376 و 377اعلام الوري / ص 429الغيبة / طوسي / صص 448 و 449الخرائج / ج / 3 ص 1165کشف الغمة / ج 358 / 3منتخب الانوار المضيئة / ص 66اثبات الهداة / ج / 3 ص 728بحارالانوار / ج / 52 ص 214 و در منابع اهل سنت: عقد الدرر / 83الفصول المهمة / ص 290جالية الکدر / ص 208العرائس الواضحة / ص 106.

[8] پيشين.

[9] الارشاد / ج / 2 صص 368 و 372الاختصاص / صص 255 و 256اعلام الوري / ص 427تفسيرالعياشي / ج / 1 ص 64الغيبة / طوسي / صص 441 و 442الخرائج / ج / 3 صص 1156 و 1157الغيبة / نعماني / ص 187کشف الغمة / ج / 3 ص 356الصراطالمستقيم / ج / 2 ص 249منتخب الانوار المضيئة / صص 62 و 305نوادر الاخبار / ص 289بحارالانوار / ج /52 صص 212 و 222 و 237 و در منابع اهل سنت: الفصول المهمة / ص 290عقد الدرر / ص 124.