هو الجميل

از دير باز، هنر جلوه حيات هر مکتب بوده و حکايت از آميختگي آن با مردم زمان خود داشته است و براي شناخت آغاز و فرجام يک آيين به بررسي پيروان آن از منظر زمان پرداخته و فراز و نشيب اين باور را از لابلاي سخنان و حماسه ها ميتوان يافت.

در اين ميان عواطف شور آفرين باورها را به تصوير ميکشند و عمق آن را در نهاد انسانها ترسيم ميکنند.

از اين روست که ميتوان که ژرفاي انتظار و پهنه ي عشق به مهدي آل محمد عليهم السلام را در سروده هايعاشقان به خوبي نظاره کرد.

اين نيز غزل هائي از جوشان عشق: