همانطور که در موارد قبلي ذکر شد، وقتي اسلام حاکم، حدود إلهي جاري، عدالت حکمفرما، اقتصاد بسامان و مردم هماهنگ شدند و نشاط جايگزين درد و اميد جايگزين يأس گرديد و نور جاي ظلمت را گرفت، آنگاه است که خون حيات در رگهاي انسان و جامعه به حرکت در مي آيد. دنيا که به دليل اعمال بشر سراسرش را فساد فرا گرفته بود بار ديگر زنده مي شود و انسان نيز چنين خواهد شد.

وخداوند وعده زنده شدن زمين را پس از مرگ در قرآن داده است آنجا که ميفرمايد: «إعملوا أنَّ اللّه يحي الارض بعد موتها» [1] بدانيد که خداوند زمين را پس از مرگش زنده مي کند.

امام باقر (عليه السلام) مرگ زمين را «کفر اهلش» تفسير کرده و فرموده است کافر «مرده» است و امام صادق (عليه السلام) نيز حيات زمين پس از مرگ را «عدل بعد از جور» معنا کرده است. زمانيکه بشر سرافراز و مستقل و رها شده از قيد و بندهاي درون و برون و در حال اطاعت از خدا به سر برد. به «حيات» مي رسد و مرگ را به کناري مي زند که امام علي (عليه السلام) فرموده است:

«الموت في حياتکم مقهورين والحياة في موتکم قاهرين» [2] .

مرگ در زندگي شماست اگر مغلوب باشيد و زندگي در مرگتان است اگر غالب گرديد.

سعادت بشر آن روزگار است که به «غلبه» در زندگي ظاهري دنيا دست مي يابد و آن زمان زيبا و شکوفاست آنچنانکه امام صادق (عليه السلام) در دعايش از خدا مي خواهد در آن زمان شهرها را به سبب ظهور مهدي (عليه السلام) آباد کند و بندگانش را حيات بخشد. [3] .