انديشه «انتظار» و اعتقاد به آن، روح مقاومت و پايداري را در فرد و جامعه زنده نگه مي دارد. مقاومت و پايداري (صبر) يعني حفظ و حراست از ارزشهاي انساني و الهي و ايستادگي در برابر فشارها و تهديديدهاي عوامل باطل، و نيز مقاومت و ايستادگي در برابر بيداد و ستمگري زور مداران و تلاش براي بسط عدالت و دادگري.

از آنجا که در هميشه تاريخ زور مداران و زراندوزان، فريب کاران و سياست بازان، دست در دست هم بر گرده مردم تازيانه ستم فرود مي آورند و انسانها و جامعه هاي انساني را به بند کشيده استثمار مي کنند و بر آنان تحقير روا مي دارند، دين خدا را از صحنه زندگي اجتماعي کنار زده و پيامبران خدا را مي کشند و فرياد مناديان حق و آزادي و عدالت را خاموش مي کنند، مقاومت در برابر آنها يک وظيفه بزرگ الهي است: «يا ايها الذين آمنوا اصبروا و صابروا و رابطوا و اتقوا الله لعلکم تفلحون» [1] .

انتظار روح حماسه و پيکار را در انسانهاي زنده نگه مي دارد و انسان منتظر همواره در آمادگي نظامي و تدارک نيرو و کسب نيرومندي و سلحشوري بسر مي برند.

جامعه منتظر نيز که خواهان استقرار حکومت واحد جهاني مبتني بر قسط و عدل است، با شناخت مواضع صحيح حرکت، و تحمل و پايداري نسبت به دشواريهاي راه و با پيروي از خط ممتد رهبري به وحدت عمومي رسيده و با حضور در صحنه هاي پيکار (نظري و عملي) و همياري و همکاري انسانهاي خداجوي عدالت خواه، آماده قيام شده و بلکه اقدام به قيامهاي زمينه ساز انقلاب جهاني حضرت مهدي (عج) مي کند:

«يخرج اناس من المشرق فيوطئون للمهدي سلطانه» [2] .