اعتقاد به امامت حضرت مهدي (عليه السلام) ـ امام حي و حاضر که حجت خداست، امامي که حضور و نظارت دارد، و تنها ظهور ندارد و از ديده ما پنهان است ـ و اعتقاد به «انتظار» ظهور او، ما را به اصل «نيابت» هدايت مي کند. در عصر غيبت، ضمن انتظار حضرت و اميد به رهايي و نجات و استقرار نظام مبتني بر قسط و عدل، امر ولايت تشريعي بلا تکليف نمي ماند و تربيت افراد و اداره جامعه تعطيل نمي شود، بلکه بر عهده عالمان رباني يعني دين شناسان عدالت خواه تقوي پيشه آگاه به کار دنيا قرار مي گيرد، و اين مطابق با اصل رجوع به نائب امام است که در کلمات معصومين آمده و نائب امام بايد به شيوه ائمه طاهرين (عليه السلام) عمل کند. ما، قرآن کريم، سنت رسول (صلي الله عليه وآله وسلم) و سيره اهل بيت (عليه السلام) را پيش روي داريم و بر اين اساس نائب راستين را بر مي گزينيم.

بنابراين مردمان معتقد در عصر غيبت با رجوع به نائب امام در خط دين قرار مي گيرند و در اين صورت زمينه براي ظهور حضرت مهدي (عليه السلام) فراهم مي گردد. و البته مصداق عالي و کامل اين نيابت نيات و ارتباط با نواب امام عملا با تشکيل حکومت اسلامي محقق مي گردد.