عقيده به ظهور يک رهايي بخش بزرگ و برچيده شدن بساط ظلم و ستم از ميان انسانها، و حکومت حق و عدل، منحصر به شرقيها و مذاهب شرقي نيست، بلکه يک اعتقاد عمومي و جهاني است که چهره هاي مختلف آن در عقايد اقوام گوناگون ديده مي شودوهمه روشنگر اين حقيقت است که اين اعتقاد کهن،ريشه اي درفطرت و نهاد انساني و در دعوت همه پيامبران داشته است.

در کتاب «ديباچه اي بر رهبري» ضمن بيان وجود انتظار ظهور يک منجي بزرگ در ميان اقوام مختلف غربي و بهره برداري پاره اي افراد از يک چنين انتظار عمومي نام پنج نفر از مدعيان را که از انگلستان بر خواستند به عنوان «جيمز نايلور» و «يوحنا سرشکات» و «ريچارد برادرز» و «جان نيکولز تام» و «هنري جيمز پرينس» را ذکر مي کند.

«برنارد باربر» جامعه شناس آمريکايي در رساله «نهضت منجي گري» وجود چنين اعتقادي در ميان قبائل سرخ پوستان آمريکايي نقل کرده مي گويد:

«در ميان قبايل سرخ پوست آمريکايي... اين عقيده شايع است که روزي گرد سرخ پوستان ظهور خواهد کرد و آنها را به بهشت زمين رهنمون خواهد شد.»

تنها تا پيش از سال 1890 بالغ بر بيست نوع از اين نهضتها در تاريخ آمريکا ضبط شده است در بحثي از کتاب «علائم ظهور» که سابقاً آوريم، تصريح شده بود که: «آثار اين عقيده را در ميان اهالي اسکانديناوي و در ميان مکزيک و نظاير آنها نيز مي توان يافت». [1] .

طبق نوشته «مسترهاکس آمريکايي» در کتاب خود «قاموس کتاب مقدس» کلمه «پسرانسان» 80 بار در انجيل و ملحقات آن (کتب عهد جديد) بکار رفته که فقط 30 مورد آن با حضرت عيسي (عليه السلام) قابل تطبيق است و 50 مورد ديگر از مصلح و نجات دهنده اي سخن مي گويد که در پايان جهان ظهور خواهد کرد [2] .