1 ـ در کتاب «مزامير داوُد» مزمور 27 چنين مي خوانيم:

«...زيرا که شريران منقطع خواهند شد. و اما متوکلان به خداوند وارث زمين خواهند شد. هان، بعد از اندک مدتي شرير نخواهد بود در مکانش تأمل خواهي کرد و نخواهد بود. اما حکيمان (صالحان) وارث زمين خواهند شد.»

و نيز در همان مزمور 27 جمله 22 مي خوانيم:

«...متبرکان خداوند وارث زمين خواهند شد اما ملعونان وي منقطع خواهند شد» و در جمله 29 در همان مزمور آمده:

«صديقان وارث زمين شده ابداً در آن ساکن خواهند شد« [1] .

2 ـ در «زبور داوُد» مزمور 72 آن حضرت را به عنوان ملک زاده که بزرگترين و کاملترين مظهر عدل الهي است معرفي نموده:

«اي خدا شرع و احکام خود را به ملک و عدالت خود را به ملکزاده عطا فرما تا اينکه قوم تو را به عدالت و فقراء ترا به انصاف حکم نمايد... از دريا تا بدريا و از نهر تا به اقصي نقاط زمين سلطنت خواهد نمود. صحرانشينان در حضورش خم خواهند شد و دشمنانش خاک را خواهند بوسيد... بلکه تمامي ملوک با او کرنش خواهند نمود و تمامي امم، او را بندگي خواهند کرد... اسم ذوالجلال او ابداً مبارک باد و تمامي زمين از جلالش پر شود» [2] .

مورد دعاي حضرت داوُد که اي خدا شرع و احکام خود را به «ملک» عنايت فرما، همان نور قدوس حضرت محمدبن عبدالله (صلي الله عليه وآله وسلم) است. و «ملکزاده» که مظهر تمام عدل الهي خوانده شده دوازدهمين جانشين و فرزند وي محمدبن الحسن العسکري است.

3 ـ در کتاب «حيقوق» نبي، فصل 7 مي خوانيم:

«...و اگر چه تأخير نمايد، برايش منتظر باش، زيرا که البته خواهد آمد و درنگ نخواهد نمود بلکه جميع امتها را نزد خويش جمع مي کند و تمامي را براي خويش فراهم مي کند» [3] .

4 ـ در کتاب «اشعياي نبي» فصل 11 در بحثي که سراسر تشبيه است مي خوانيم:

«و نهالي که از تنه يسي بر آمده، شاخه اي از شاخه هايش قد خواهد کشيد. ذليلان را به عدالت حکم، و براي مسکينان زمين براستي تنبيه ـ و مايه بيداري ـ خواهند بود. کمربند کمرش عدالت، و وفا نطاق ميانش خواهد بود، و گرگ با بره سکونت داشته و طفل کوچک راعي (شبان) ايشان خواهد بود... و در تمامي کوه مقدس من هيچ فرد ضرر و فساد نخواهد کرد زيرا که زمين از دانش خداوند مثل آبهايي که دريا را فرو مي گيرند پر خواهد شد» [4] .

يسي بمعناي قوي پدر حضرت داوُد بود. نهالي که از تنه يسي خواهد روئيد و مورد بشارت و آيات فوق است، محتمل است يکي از اين 4 شخصيت يعني: حضرت داوُد، سليمان، عيسي و حضرت محمدبن الحسن العسکري (عليهم السلام) باشند زيرا:

داوُد و سليمان، فرزندان پسري يسي و حضرت عيسي بن مريم، نواده دختري وي و حضرت محمدبن الحسن نيز از جانب مادرش، نرجس خاتون ـ که دختر پادشاه روم و از نسل حضرت داوُد است ـ نواده دختري يسي مي باشد. موقعيتي که در آيات فوق توصيف شده ازآغاز بعثت تاکنون به مرحله ظهورنرسيده است. [5] لذا مورد بشارت يقيناً حجة بن الحسن (عليه السلام) ميباشد.

5 ـ در کتاب «حکي نبي» فصل 2 آيه 7 فرمايد:

«تمامي امم را به هيجان مي آورم و مرغوب همگي طوائف خواهد آمد و پر مي کنم اين خانه را از جلال، امر خداي لشکرهاست». [6] .

بر حسب نصوص متواتره اسلامي و کتب مقدسه انبياء، حامل لواء انقلابي جهاني و پرچمدار نهضت بي سابقه اي که تمامي ملل جهان را به هيجان مي آورد و مرغوب و مورد انتظار جهانيان است، حضرت محمدبن الحسن، قائم و مهدي آل محمد (صلي الله عليه وآله وسلم) مي باشد که خانه خدا را پر از جلال کند و آئين خدا را در سراسر جهان منتشر سازد جز آنکه اهل هر ديانت و ملتي مرغوب طوائف و منجي بشريت را به عنوان پيشواي خود معرفي نموده و پيمبر خود را حامل اين لواء مي پندارد.

6 ـ در کتاب «دانيال نبي» فصل 12: 13 ـ 1 نيز در مورد ظهور و رجعت آمده است که:

«از خوابندگان در خاک زمين بسياري بيدار خواهند شد بعضي جهت حيات ابدي و بعضي از براي شرمساري و حقارت ابدي» [7] .

7 ـ در کتاب «وحي کودک» (نبوئت هيلد)، حرف تاء، اشاراتي مرموز به بعضي از علائم آخرالزمان و رجعت و شخصيت حضرت حجة (عليه السلام) دارد: «بيايد ساعتي که فرج قوي شود و نبوت بسيار گردد و مانند سيل جهان را پر کند، زياد شود شرافت و بسيار گردد جبروت و گشوده شوند اسيران و بنديان.»

وحي فوق بشارت از يک عصر درخشان و سعادت عمومي جهاني مي دهد که عالم انسانيت، حيات نويني يافته و نتيجه و هدف انبياء الهي و رجال برجسته وحي يکجا و به تمام معنا آشکار گردد و فرج و نصرت الهي با نهايت قدرت و جبروت هويدا شود که گويي تمامي پيامبران الهي به يکجا گرد آمده و آنچنان ايجاد انفجار و انقلاب روحاني و معنوي نموده اند که آثار دعوت و تربيت آنان همچون سيل جهان را پر کرده و سراسر کره مسکون بشريت بزير پرچم حق و عدالت گرد آيند [8] .

8 ـ کتاب «سرود سليمان» فصل 5: 15 ـ 10

«دهانش شيرين است و نامش محمد است، اين محبوب من است و اين يار من است...»

لفظ محمد در بشارت فوق محتمل است راجع به محمدبن الحسن (عليه السلام) باشد که نامش محمد است و محامد پيامبران و برگزيده صفات و امتيازات آنان در وي جمع است [9] .

9 ـ در کتاب «صفيناه نبي» فصل 3 فرمايد:

«در آنوقت بر گردانيم به قومها لب پاکيزه براي خواندن همه بنام خداي و عبادت کردن ايشان به يک دوش». [10] .