تا وقتي اسلام و حکمت غريب هستند و ناشناخته مانده اند، و جامعه به آن ها پشت کرده، اسلام و دين را از صحنه حيات جمعي به زواياي زندگي فردي رانده اند و به جاي آن عقلانيت جمعي را نشانده اند، و حيات دنيوي را برگزيده اند، دين و امام غريب خواهند ماند. وقتي به جاي حکمت، علم را نشانده اند، و به جاي دين محوري، عقلانيت و انسان مداري را يدک مي کشند، اسلام و حکمت و صاحب اسلام و حکمت، غريب خواهند بود و ناشناخته خواهند ماند.

«فهو مغترب اذا اغترب الاسلام».

«او غريب است هنگامي که اسلام غريب شود».

و اين همان کلام حضرت رسول (صلي الله عليه وآله وسلم) است که فرمود:

«بدأ الاسلام غريباً و سيعود غريباً و طوبي للغرباء» [1] .

«اسلام با تنهايي و غربت شروع شد و به زودي غريب مي گردد. پس خوشا به حال غريبان».

اسلام ـ در عصر جاهليت ـ با غربت آغاز شد، سپس به تدريج نور حکمت دين، ديوارهاي مخوف ظلمت را کنار زد، و دين فراگير شد. امّا پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم)خبر مي دهد که آن غربت دوباره باز خواهد گشت وآن جاهليت سايه خواهد گسترد و ديديم که نقشه هاي شوم بنيان گذاران سقيفه چگونه غربت دين و صاحب آن را در طول زمان به ارث آورد و چگونه ظلمت فراگير شد. خوشا به حال آنان که ظلمت بر آن ها غالب نيامده، از دقيانوس دهر به کهف ولايت پناه آورده اند و غريبانه دين خود را حفظ کرده اند.

از حضرت سؤال مي شود: غريبان چه کساني هستند؟

حضرت مي فرمايد:

«الذين يحيون ما امات الناس من سنّتي» [2] .

«آن ها کساني هستند که آن چه را مردم از حکمت و سنت من ميرانده اند، زنده مي گردانند».