حکومت مهدي (عليه السلام) شکل نمي گيرد و توده ها پذيراي او نخواهند بود، مگر اين که شاهد تحولي در توده ها باشيم. تا باور مردم از خويشتن عوض نشود، آمادگي ظهور را نخواهند داشت. آن چه مي تواند اين تحول را در آن ها ايجاد کند، «حکمت» است.

حضرت براي ظهور خود به دنبال اين حقيقت است و خواسته او حکمت مي باشد. او نمي خواهد بشر نابود شود. و به دنبال جنگ افزارهايي چون بمب هاي اتمي، که قدرت نابودي 70 برابر کره زمين را دارند، نيست.

او طالب تولد دوباره انسان ها و عروج آن ها به ملکوت است. ابزاري که تحقق دهنده چنين هدف عالي باشد، جز حکمت نيست. حکمت، ارزشت را به تو مي شناساند که از دنيا بزرگتري، و تو را در دانش و راه راست راسخ و ثابت مي دارد که به رغم داشتن راه طولاني در برابر موانع با صلابت و استقامت راه بپيمايي.

«فهي عند نفسه ضالّته التي يطلبها وحاجته التي يسأل عنها».

«حکمت در نظر او گمشده اش بود که به طلبش برخاسته بود و نيازش بود که پيوسته از آن مي پرسيد».