«... فاذا انتم ألنتم له رقابکم و اشرتم اليه باصابعکم، جاءه الموت فذهب به، فلبثتم بعده ما شاء الله حتي يطلع الله لکم من يجمعکم و يضمّ نشرکم، فلا تطمعوا في غير مقبل و لا تيأسوا من مدبر، فانّ المدبر عسي ان تزلّ به احدي قائمتيه و تثبت الاخري فترجعا حتي تثبتا جميعاً.

الا ان مثل آل محمد (عليهم السلام) کمثل نجوم السماء اذا خوي نجم، طلع نجمٌ، فکانّکم قد تکاملت من الله فيکم الصنائع و اراکم ما کنتم تأملون».

«... آن گاه که در برابر علي (عليه السلام) سر تسليم فرو آوريد و تنها او را محور قرار داده، به او متوجه شديد و وي را بزرگ داشتيد، مرگ فرا مي رسد و او را با خود همراه مي کند. بعد از او تا آن گاه که خداوند بخواهد، بدون امام و حاکمي مانند او، درنگ مي کنيد. اين توقف ادامه دارد، تا خداوند تعالي به نفع شما کسي را ظاهر کند، که همه را جمع کرده و دل هاي پراکنده شما را به هم پيوند دهد.

بنابر اين، اميدي به آن کس که پيش نمي آيد و اقبال به حق ندارد، نداشته باشيد و از کسي که به حق پشت کرده و روي برتافته، نااميد و مأيوس نباشيد، زيرا شخصي که پشت کرده، چه بسا يکي از دو ستون استقامتش را از دست داده و متزلزل شده، ولي ديگري پا برجا است، و با استواري و برطرف شدن مانع، او باز مي گردد.

خاندان پيامبر اکرم (صلي الله عليه وآله وسلم) مانند ستارگان آسمان هستند که چون يکي غروب کند، ديگري طالع خواهد شد. گويا خداوند به وجود آل رسول نعمت ها را تمام کرده، نيازها و آرزوهاي شما را نمايان ساخته است».

بخش فوق از خطبه صد نهج البلاغه است، که حضرت در سومين هفته خلافت خود آن را ايراد کرده است. قبل از اين به آغاز و پايان خطبه اشاره کرديم. اين بخش از خطبه، ناظر به فصل سوم اين نوشتار در محورهاي طولاني بودن زمان غيبت، وحدت و امنيّت جامعه در عصر ظهور و نيز شرايط انتظار است.