در چنين جامعه اي و چنين شرايطي، پر واضح است که با ظهور مهدي (عليه السلام)قرآن ترجمان خود را باز مي يابد، و جايگاه خود را باز مي ستاند، آرا و انديشه ها بر قرآن عرضه مي شود و قرآن آن ها را اصلاح و ارزيابي مي کند. قرآن به تطهير و پالايش انديشه ها مي پردازد و از مهجور بودن خلاصي مي يابد، و از اسارت انديشه ها آزاد مي شود.

انسان توسط چنين امامي بر اساس قرآن هدايت مي يابد، و حرکت در سرگرداني و گمراهي او، به طواف بر محور قرآن تبديل مي شود. او بر اساس توانايي ها و استعدادهايش از هدايت برخوردار مي شود. و حضرت نشان مي دهد که چگونه همين قرآن مهجور، به معضلات انسان آخر الزمان پاسخ مي گويد؟ و چگونه همه دردها و بحران هاي رواني و اجتماعي را شفا مي دهد و درمان مي کند؟

قرآني که حضرت رسول (صلي الله عليه وآله وسلم) بر «تنزيل» آن و حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام)بر «تأويل» آن جنگيد، حضرت حجّت بر سلطه و سيطره اش خواهد جنگيد، تا حقيقت آن بسط يابد و محتوايش اجرا گردد.

«و يعطف الرأي علي القرآن اذا عطفوا القرآن علي الرأي».

«آراء و انديشه ها را تابع قرآن گرداند در روزگاري که قرآن را تابع آراء و انديشه هاي خود ساخته باشند».