علي (عليه السلام) در حکمت ديگري مي فرمايد:

«فاذا کان ذلک ضرب يعسوب الدين بذنبه، فيجتمعون اليه کما يجتمع قزع الخريف» [1] .

«آن گاه که شرايط فراهم شود، رهبر جهاني خيمه دين را به پا مي دارد، و در اين موقع مؤمنان به سرعتِ ابرهاي پاييزي به دور او جمع مي شوند».

اين حجّت خائف که ناشناخته مانده، تا کي خائف و بي قرار و مضطرب و مترقّب است؟ حجاب و ظلمت جهل و ستم، چه هنگام درهم پيچيده مي شود؟ انسان ها تا کي سرگردان خواهند ماند؟ و اين صبح کي ظاهر خواهد شد؟

آن گاه که مشيّت حق بر اين امر تعلّق گيرد. آن گاه که دنيا چون شتر بچه دار تندخو به سوي فرزندش بازگردد و توده ها يا با ظلم فراگير، و يا با معرفت و عقل و فهم متزايد، از وضع موجود ناراضي و از عالم محسوس دلتنگ و به دنبال وضع مطلوب و گرايش به غيب باشند، آن هنگام که اين شرايط فراهم شود، و دل ها دروازه هايشان را بر حجّت غائب بگشايند، آن گاه امام و سلطان و پيشواي دين ظاهر و مستقر ومشهور مي شود و خيمه دين را به پا مي دارد و پرچم توحيد را به اهتزاز درمي آورد، مانند ملکه زنبوراني که بعد از مدّتها سير و جا به جايي با ديدن جاي مناسب در آن جا مستقر مي شود.