آن ها در يک دوره، اصل دين را حفظ کردند. [1] و در دوره ديگر ـ عصر صادقين (عليهما السلام) ـ به تبويب اصول و تفصيل حقايق دين پرداختند، و در دوره سوم، که با امام رضا (عليه السلام) شروع مي شود، به نشر دين و پالايش آن از دسيسه ها و افتراها پرداختند. بديهي است که با شهادت حجّت يازدهم دوران حُجَج ظاهر پايان مي يابد.

ائمه (عليهم السلام) سنگ بناي دين را در اين سه دوره متوالي محکم کردند، و اصول نظام هاي دين را القا نمودند. ولي مردم ديگر، تحمل و ائمه (عليهم السلام) را از دست دادند و به انحطاطي رسيدند که به تعبير حضرت علي (عليه السلام) بايد حيوانات را به آن ها تشبيه کرد. اين برخوردها و عداوت هاي بي شمار و فاصله گرفتن از امامان، تا آن جا است که وقتي بني اميه سقوط مي کنند، مردم به جاي بازگشت به خانه جانشينان رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم)، به بني عباس روي مي آورند.