حُجَج خدا و انسان هاي ربّاني ـ بعد از حضرت رسول (صلي الله عليه وآله وسلم) و پس از اميرالمؤمنين (عليه السلام) ـ دو دسته هستند.

دسته اول اماماني هستند که در بين مردم ظاهر و آشکارند و مردم آن ها را مي شناسند، هر چند از آن ها اطاعت نکنند و بر آن ها جفا روا دارند [1] .

اين امامان ظاهر و آشکار به شهادت روايات متواتر از رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم)و حضرت امير (عليه السلام)، يازده نفر هستند، که از حضرت علي (عليه السلام) شروع و به امام حسن عسکري (عليه السلام) ختم مي شوند [2] .

اين ائمه (عليهم السلام) با وجود همه فراز و نشيب ها و اوضاع سخت و بي حرمتي ها که در نهايت شهادت آن ها را به دنبال داشت، توانستند در مدّت دو قرن، دين را بارور کنند و اصول را القاء نمايند و با ارائه صراط مستقيم، آدمي را از استضعاف نجات دهند و زمينه انتخاب او را فراهم آورند.