بعد از بيان نياز انسان به حجّت و هادي در فصل اول، و بيان ويژگي هاي حجج بعد از رسول در فصل دوم، نوبت به آخرين حجّت خدا در زمين از نگاه علي (عليه السلام)مي رسد، هر چند از اولين امام در وصف آخرين امام، روايت ها و سخنان زيادي مانده است [1] ولي در اين نوشتار تنها به سخنان آن حضرت در نهج البلاغه اشاره مي شود، تا ببينيم سخنان حضرتش چگونه شاهد صدقي بر آخرين حجّت خدا خواهد بود، و چگونه با شروع امامت، پايان روشن آن در کره خاکي رقم خورده، و آخرين علمدار هدايت و تداوم دهنده رسالت پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم)به انسان هايي که در آينده قدم به عرصه وجود مي گذارند، معرفي شده است.

از جمله اين سخنان، حکمت (147) نهج البلاغه است، که صدور اين حکمت از حضرت علي (عليه السلام) اگر متواتر نباشد، نزديک به آن است، و کسي در نسبت آن به حضرتش ترديدي روا نداشته است. در کتاب هاي روايي شيعه و سني پيش از سيد رضي، اين حکمت با سلسله سندهاي مختلف مکتوب است. مرحوم صدوق در اکمال الدين با چهارده سند مختلف آن را نقل مي کند [2] .