از ديگر خطبه هايي که حضرت در آن از صفات ائمه سخن مي گويد، خطبه (239) است که ادامه خطبه 147 مي باشد. هر دو خطبه را «کليني» با اختلاف کمي و تفصيل بيش تري بيان کرده است. [1] .

خطبه ابتدا، هدف بعثت پيامبر اکرم را بيان مي کند. خداوند رسولش را، با قرآني که تبيين واتقان هر چيز است، به حق برانگيخت، تا انسان ها را از بت پرستي به خدا پرستي، و از اطاعت شيطان به اطاعت رحمان رهنمود شود، ومردم با قرآن از جهالت و انکار برهند، و با پيرايش سينه ها و صفا يافتن قلب ها، به آگاهي و اقرار به پروردگار برسند. زيرا خداوند، در اين کتاب نوراني، تجلي يافته است، آدمي با تأمل در اين کتاب، جلوه هاي قدرت حق را خواهد يافت، و با يافتنِ عظمتِ الله، به تواضع و خضوع مي رسد وسرانجامِ کساني را که به دعوت رسولانِ وحي پشت کردند و دچار طغيان و نخوت و کبر و بن بست شدند نيز خواهد ديد که، با عقوبات و نقمات و رنج، درو شده، محو گرديدند. اين سنت الهي است که عاقبت تجاوز و طغيان و ستم، محدوديت و بن بست و محروميت است و اجابت نکردن دعوت رسول، در ظلمت ماندن است.