بحث ضرورت وجود حجت، با اشاره به بعضي از دليل هاي عقلي و نقلي آن گذشت. در اين مرحله از دوام و استمرار حجّت سخن مي گوييم.

بعد از اين که ضرورت وجود حجّت براي انسان ثابت شد، به طور طبيعي تا انسان موجود است، بايد چنين حجتي همراه او باشد. در غير اين صورت خلاف آن چه تبيين شد، پيش خواهد آمد. بنابر اين ترکيب خاصّ آدمي و ساختمان وجودي او و هدف دار بودن وي و نيز محدود نبودن به دنيا، راه و راهبري را لازم دارد. قرآن بر اين مطلب و استمرار وجود راهبر، صحّه مي گذارد و نهج البلاغه ـ که محور بحث ما است ـ نيز بدان اشاره دارد.