نيمه شعبان، عيد انتظار، عيد نور، عيد نهضت و آماده شدن براي جهاد بيشتر، مقاومتهاي سخت تر و جشن و چراغاني آن، اعلان نشاط، آگاهي، روشني ضمير، توجه منتظران و نمايش شادمانيها و زوال تاريکيها در جامعه جهاني اسلام است.

کسي که منتظر است، بايد به سوي آن رستاخيز عظيم و بي مانند قدم بردارد و آماده شود و از هر فرصتي بهره برداري نمايد، و دين خدا و احکام خدا و آنچه را که به صاحب وقت و وليّ عصر ـ أرواحنا له الفداء ـ انتساب دارد، از مال و جان و فرزند و مقام خود گرامي تر بدارد و براي حفظ و نگاهداري آن کوشاتر باشد و بايد جشن و چراغاني و تبليغات و سخنرانيها و مجالس و محافل نور، اين انتظار حقيقي را در دلها روشن تر سازد و بر نشاط و تعهّد و مقاومت جامعه بيفزايد.

کسي که منتظر است، به معاني بزرگي که از جشن و چراغاني نيمه شعبان در نظر است التفات داشته و هدف و مقصد را فراموش نمي نمايد، و جشن و چراغاني را وسيله سرگرمي قرار نمي دهد و به جاي وظائف خطير و مسؤوليتهاي مهمي که در برابر خدا و قرآن و شخص حضرت ولي عصر ـ أرواح العالمين له الفداء ـ و اسلام و تشيع دارد، به مراسم خشک و خالي جشن و چراغاني اکتفا نمي کند، و از حقيقت و درسي که از اين مراسم بايد گرفت غافل نخواهد ماند، تا خداي نخواسته دشمنان يا نادانان، اين مراسم و بلکه اصل انتظار را عوضي تفسير نمايند و آن را عامل سکوت و رکود و ترک امر به معروف بشمارند.

اين جشنها و چراغاني ها بايد اعلان وفاداري به اسلام و تصميم محکم به مقاومت در برابر نقشه هاي ضد اسلام، و ابراز علاقه به قرآن، و مطالبه حقوق اسلامي، و هم صدايي و اتفاق و اتحاد باشد.

اين مراسم که در نهايت خلوص صورت مي گيرد، اعلام خواسته هاي حقيقي جامعه، مخالفت همگان با نظامهاي نا مشروع، و موافقت آراي عموم با نظام خالص و صحيح اسلامي است که بايد هميشه و در تمام مواقع و فرصتها ابراز شود.

والسلام علي ناموس الله الاکبر والامام الثاني عشر أب الوقت، ومولي الزمان الذي هو للحق أمين، وللخلق أمان، مولانا وسيدنا صاحب الزمان أرواح العالمين له الفدا وعجل الله تعالي فرجه و جعلنا من شيعته وأنصاره وأعوانه.