نشانه هاي ظهور، تقسيم بندي هاي گوناگوني دارد:

نشانه هاي عمومي:

که ممکن است طي چندين سال تحقق يابند، مانند کثرت گناهان.

نشانه هاي سال ظهور:

که در آخرين سال غيبت و با فاصله کمي به زمان ظهور به وقوع مي پيوندد، مانند خروج سفياني.

نشانه هاي روز ظهور:

که پيش از ظهور يا هم زمان با آن در دنيا رخ مي دهد مانند فريادي از آسمان.

نشانه هايي در اجتماع:

مانند زيادي فتنه ها و ظاهر شدن قحطي.

نشانه هايي در طبيعت:

مانند کم شدن چشم گير برداشت از زراعت ها.

نشانه هايي در آسمان:

مانند خسوف و کسوف مکرر و فراوان در يک سال، به ويژه در ماه رمضان.

نشانه هاي يقيني:

مراد نشانه ها و علاماتي است که در روايات متعدد بر آن تأکيد شده است، مانند قيام سفياني (مردي به نام عثمان بن عنبسه) و صيحه آسماني.

نشانه هاي احتمالي:

نشانه هايي است که تنها در اندکي از روايات آمده يا تصريح به غير حتمي بودن آنها شده است، مانند آتشي در آسمان، فرو رفتن بغداد و بصره در زمين.

نشانه هاي متشابه:

نشانه هايي که مراد از آنها و کيفيّت آنها روشن نيست و تأويل هاي مختلف و اشکال گوناگوني مي تواند داشته باشد، مانند خروج دجّال.

نشانه هاي روشن:

نشانه هايي که کيفيت خاصي دارند و تأويل بردار نيستند، مانند آن که فريادي از آسمان در آستانه قيام امام زمان (عج) به نام حضرت مهدي (عج) ظهور ايشان را تصريح و اعلان مي نمايد.

نشانه هايي در تلقي از شريعت:

مانند اين که کارهاي خير از منکرات شمرده مي شوند و کارهاي زشت و منکرات به عنوان کار خير و معروف اقبال مي شوند.

نشانه هايي در برخي سرزمين ها:

مانند اين که «کوفه» از مؤمنان خالي مي ماند و «قم» به عنوان معدن علم و فضيلت به شمار مي آيد.

نشانه هايي در تکوين:

مانند طلوع خورشيد از مغرب.

نشانه هاي تحقق يافته در گذشته هاي دور:

مانند از بين رفتن حکومت بني عباس.

نشانه هاي تحقق يافته در گذشته اي نزديک:

مانند قيام مردي از قم.

نشانه هاي تکرار شده در تاريخ:

مانند شيوع طاعون.

نشانه هاي تحقق نيافته:

مانند خروج يماني (در دعوت به ولايت اهل بيت) و سفياني (در مبارزه با تشيع) و سيد خراساني (با پرچم هايي به طرفداري از حق).

اکمال الدين صدوق از امام صادق (ع) چنين نقل کرده است: پنج چيز قبل از قيام قائم (ع) به وقوع مي پيوندد: قيام يماني، خروج سفياني، نداي آسماني، فرورفتن لشکري در بيداء (سرزميني بين مدينه و مکه) و کشته شدن نفس زکيه (محمدبن الحسن). بين کشته شدن نفس زکيه و قيام قائم آل محمد (عج) تنها پانزده شب فاصله است.

در ينابيع المودة (ص 427) از حضرت علي (ع) نقل شده که فرمود:

اندکي پيش از قيام قائم ما سفياني قيام خواهد کرد و به اندازه دوره بارداري زنان، «يعني نه ماه» فرمانروايي خواهد کرد. سپاه او رو به مدينه پيش مي روند، وقتي که به منطقه بيداء مي رسند زمين آنان را به کام خويش فرومي برد. [1] .