هنگامي که «دعبل خزاعي» اشعار خود را در محضر امام هشتم (ع) خواند، چون از بقية اللَّه و قيام شکوه مند آن حضرت ياد کرد، امام رضا (ع) از جاي برخاست و دست مبارکش را بر سر نهاد و در برابر نام حضرت ولي عصر (عج) تواضع نمود و براي فرجش دعا کرد. [1] از امام صادق (ع) سؤال شد که چرا به هنگام شنيدن نام «قائم» لازم است برخيزيم؟ فرمود:

براي آن حضرت غيبت طولاني است و اين لقب ياد آور دولت حقه آن حضرت و ابراز تأسف بر غربت اوست. و لذا آن حضرت از شدّت محبت و مرحمتي که به دوستانش دارد، به هر کسي که حضرتش را با اين لقب ياد کند، نگاه محبت آميز مي کند. از تجليل و تعظيم آن حضرت است که هر بنده خاضعي در مقابل صاحب (عصر) خود، هنگامي که مولاي بزرگوارش به سوي او بنگرد از جاي برخيزد، پس بايد برخيزد و تعجيل در امر فرج مولايش را از خداوند منان مسئلت بنمايد. [2] .