اوّلين و مهم ترين وظيفه اي که هر شيعه منتظر بر عهده دارد کسب معرفت از وجود مقدس امام و حجت زمان خويش است. اين موضوع بدان درجه اهميت دارد که در روايت آمده است:

مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ اِمامَ زَمانِهِ ماتَ مَيْتَةً جاهِلَيَّةً؛ [1] .

هر کسي بميرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلي مرده است.

البته مقصود از «معرفت امام» را که در روايت هاي متعدد به آن اشاره شده مي توان چنين تبين کرد:

بدون ترديد، مقصود از شناختي که امامان ما، که درودها و سلام هاي خداوند برايشان باد، تحصيل آن را نسبت به امام زمان مان امر فرموده اند، اين است که ما آن حضرت را آن چنان که هست بشناسيم، به گونه اي که اين شناخت سببِ در امان ماندن ما از شبهه هاي ملحدان و مايه نجات مان از اعمال گمراه کننده مدعيان دروغين باشد و اين چنين شناختي جز به دو امر حاصل نمي گردد: اوّل شناختن مشخص امام (عج) به نام و نسب و دوم، شناخت صفات و ويژگي هاي او و به دست آوردن اين دو شناخت از اهم واجبات است. [2] .

البته شناخت دوم مي تواند در زندگي فردي و اجتماعيِ منتظران، منشأ اثر و تحوّل باشد، زيرا اگر کسي به حقيقت به صفات و ويژگي هاي امام عصر (عج) و نقش و جايگاه آن حضرت در عالم هستي و فقر و نياز خود نسبت به او واقف شود، هرگز از ياد و نام آن حضرت غافل نمي شود. البته شناخت و معرفت حقيقي به آن حضرت جز با عنايت خداوندي ميسور نيست. بنابراين، بايد از درگاه الهي توفيق شناخت حجتش را درخواست کرد.