عنايت به بعضي از روايات، تصوير بسيار روشني از شيوه زندگي حکمران سراسر عالم به ما مي دهد. امام صادق (ع) فرمود:

به چه ملاک درباره خروج قائم تعجيل مي طلبيد؟ به خدا سوگند، او جامه درشت مي پوشد و خوراک خشک و ناگوار مي خورد. [1] .

اصولاً پذيرفتن مسئوليت حکومت مردم تعهد مضاعفي را بر عهده پذيرنده اين مسئوليت مي آورد و او را ناچار مي سازد که زندگاني خويش را باضعيف ترين طبقات اجتماع هماهنگ سازد تا درد آنها را با تمام وجود احساس کرده و همت خويش را صرف بهبود آلام آنها کند. روايت زير، رسالت سنگين پيشوايان و کارگزاران جامعه عدل اسلامي را به خوبي بيان مي کند:

روزي يکي از ياران اميرالمؤمنين (ع) عرض کرد: اي امير مؤمنان! چرا بايد تو در اين پوشاک زبر تن آزار باشي و خوراک ساده ميل کني؟ فرمود:

خدا بر پيشوايان دادگر واجب فرموده خود را با مردم ناتوان برابر نهند تا مستمندي، تنگدست را به هيجان نياورد و به طغيان وا ندارد. [2] .