شايد بتوان گفت: که مهم ترين ويژگي ياران امام (ع) اين است که آنها مصداق کامل «اولياء الله» (دوستان خدا) هستند. در قرآن کريم مي فرمايد:

(ألا إنَّ اَوْلياءَ اللّهِ لا خَوْفٌ عَلَيهم وَ لا هُمْ يحزنون)؛ [1] .

آگاه باشيد که بر دوستان خدا بيمي نيست و غمگين نمي شوند.

اين که کسي از هيچ چيز ترسي به دل راه ندهد و اندوهگين نشود تنها زماني امکان پذير است که جز خدا نبيند و جز به او نينديشد. اين اوج کمال آدمي و بالاترين مرتبه اي است که يک انسان مي تواند بدان دست يابد.

امام صادق (ع) مي فرمايد:

خوشا به حال شيعيان قائم که در زمان غيبتش منتظر ظهور او و فرمانبردارش هستند، آنان اولياي خدا هستند، همان ها که نه ترس آنها را فرا مي گيرد و نه اندوهگين مي شوند. [2] .

ياران قائم هم چنان که در بالاترين درجه تقوا و پرهيزگاري قرار دارند، از نظر کمال علمي نيز در بالاترين درجه قرار گرفته و از جام حکمت الهي و معرفت ديني، چنان که بايد، سيراب شده اند. حضرت علي (ع) در اين باره مي فرمايد:

... پس گروهي در آن فتنه ها صيقلي مي شوند، مانند صيقل دادن آهنگر شمشير را، ديده هاي آنها به نور قرآن جلا داده و تفسير در گوشهاي شان جا گرفته شود. در شب، جام حکمت را به آنها بنوشانند بعد از اين که در بامداد هم نوشيده باشند. [3] .

خلاصه اين که ياران قائم در چنان مرتبه اي از زهد وتقوا و علم و معرفت قرار دارند که همه کائنات در برابر آنها سرِ تسليم فرود مي آورند و زمين و آسمان به وجود آنها افتخار مي کند. امام باقر (ع) مي فرمايد:

گويي که ياران قائم را مي بينم که شرق و غرب (جهان را) در نورديده اند. همه چيز در برابر آنها سرِ تسليم فرود مي آورد حتي درندگان زمين و آسمان به دنبال خشنود ساختن آنها هستند. قطعه اي از زمين به قطعه ديگر مباهات کرده و مي گويد: امروز مردي از ياران قائم از من گذر کرده است. [4] .