اصولاً وجود فرمانده لشکر در مقر فرماندهي، خون گرم و پر حرارتي را در عروق سربازان جاري مي سازد و آنها را به تلاش بيشتر وامي دارد. حيات فرمانده، منشأ حرکت، تحوّل و نظم و آرامش است. در اين ميان، شيعه بنا به عقيده اي که به وجود امام زنده و حاضر دارد، هر چند او را در ميان خود نمي بيند، اما خود را تنها نمي داند. او همواره انتظار بازگشت آن سفر کرده را دارد، انتظاري سازنده و سرنوشت ساز. اين طرز تفکر، در زنده نگهداشتن اميد در دل ها و وادار ساختن افراد به خودسازي باعث مي شود آنها در آمادگي و مراقبت دائمي به سر برند. از آن سو، امام نيز به طور دائم مراقب حال پيروانش است و از چگونگي رفتار و کردار و گفتار آنها آگاه مي گردد. [1] .