(أَمَّن يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إذا دَعاهُ وَ يَکْشِفُ السُّوء و يَجْعَلُکُم خُلَفاءَ الأرضِ ءَاِلهٌ مَعَ اللّه قَليلاً ما تَذَکَّرُون)؛ [1] .

کيست که درمانده را زماني که او را بخواند، اجابت کند و گرفتاري را بر طرف کند و شما را جانشينان اين زمين قرار دهد، آيا معبودي با خداست؟ چه کم پند مي گيريد!

اضطرار، حالتي دروني است و زماني به وجود مي آيد که انسان هيچ وسيله و پناهگاهي براي حلّ مشکل خود نداشته و دستش از همه راه هاي طبيعي کوتاه شده باشد. در اين حالت، درونش او را به وسيله اي معنوي هدايت کرده و اميد نجات به آن دارد. دل انسان در حالت اضطرار به گونه اي به خدا متصل مي شود که گويي باتمام وجود خدا را مي بيند وصدايش را مي شنود. ازاين آيه به خوبي استفاده مي شود که براي اجابت دعا تحقق دو شرط لازم است:

1. انسان به حدّ اضطرار و درماندگي برسد: أَمَّنْ يجيب المضطر.

2. انسان از تمام اسباب مادي نا اميد شود و باتمام وجود فقط خدا را بخواند: إذا دَعاهُ.

در اين حالت، انسان ارتباط قوي و محکمي با خدا پيدا مي کند و خداوندنيز دعاي او را مستجاب کرده و گرفتاري او را برطرف مي کند: وَيَکْشِفُ السُّوء.