(ألَمْ تَرَ أنَّ اللّهَ أنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَسَلَکَهُ يَنابيعَ فِي الاْرضِ ثُمَّ يُخْرِجُ بِهِ زَرْعاً مُخْتَلِفَاً ألْوانُهُ)؛ [1] .

آيا نديده اي که خداوند از آسمان آبي فرستاد، سپس آن را به چشمه هايي در زمين راه داد، آن گاه به وسيله کشت زاري که رنگ هاي آن گوناگون است، بيرون مي آورد.

آب مهم ترين عامل زندگي مادي بشر است؛ اما روح انسان نيز نياز به چشمه اي دارد که او را از کوثر زلال معارف الهي سيراب مي کند. انبيا و اولياي الهي با نور هدايت خود براي رهايي مردم از تاريکي ها از هيچ کوشش و تلاشي دريغ نکرده و هر کدام مانند سرچشمه اي هستند که روح مردم را سيراب مي کنند. در زيارتي از امام صادق (ع) خطاب به حضرت علي (ع) آمده است:

اَلسَّلامُ عَلَيک يا... مظهرالْماء الْمَعينِ؛ [2] سلام بر تو اي مظهر آب روان!

بنابر اين، ظاهر کلام مربوط به آب جاري است که مايه حيات موجودات زنده است و باطن آن مربوط به وجود علم امام و عدالت جهان گستر اوست که آن نيز مايه حيات جامعه انساني است. [3] آب وسيله اي براي زدودن پليدي هاي ظاهري است. امامان معصوم (ع) نيز وسيله اي براي پاک کردن انسان ها از پليدي هاي دروني و شرک و جهل و گناه اند.

با ختم نبوت و سپري شدن حيات امامان معصوم (ع)، دوران غيبت فرارسيد، اين دوران همچون آبي است که براي ذخيره به زمين فرو مي رود. به اميد روزي که با فراهم شدن زمينه جامعه براي پذيرش آن، اين ذخيره الهي جوشش کند و تشنگان واقعي معرفت را سيراب نمايد.

ابوحمزه از امام صادق (ع) چنين سؤال مي کند: آيا زمين بدون امام باقي مي ماند؟ حضرت فرمودند:

لَوْ بَقيتِ الأرضُ بِغَيْرِ إمامٍ لَساخَتْ؛ [4] .

اگر زمين بدون امام باشد (اهل) آن را فرو مي برد.

آب با فرو رفتن در زمين در آن جا ذخيره مي شود تا با برنامه دقيق، موجودات زنده از آن بهره مند شوند. حضرت مهدي (عج) نيز با غيبت خود ذخيره اي براي جهانيان است تا با ظهور خود در موقع مناسب، دنيا را به تکامل و معنويت رسانده و مردم سعادت مند شوند.