محبت و عشق به امام زمان (عج) در حقيقت، همان محبت به خداست: «مَنْ أحَبَّکُمْ فَقَدْ أحَبَّ اللّه».

به اين محبت در احاديث و روايات امامان معصوم (ع) از طريق عامه و خاصه تأکيد شده است، چنان که زمخشري از مشاهير علماي عامه و صاحب تفسير کشاف در تفسير آيه (قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَيه أجْرَاً اِلاّ الْمَوَدَّةَ في الْقُرْبي) اين حديث را نقل مي کند:

رسول خدا (ص) فرمود: هر که با دوستي آل محمد بميرد شهيد مرده است، هرکه با دوستي آل محمد بميرد بخشوده از عذاب مرده است، هر که با دوستي آل محمد بميرد توبه کار مرده است، هر که با دوستي آل محمد بميرد مؤمن کامل مرده است، هر که با دوستي آل محمد بميرد فرشته مرگ او را بشارت مي دهد و سپس منکر و نکير نيز او را به بهشت بشارت مي دهند، هرکه با دوستي آل محمد بميرد او را معزز و محبوب به سوي بهشت مي برند، هر که با دوستي آل محمد بميرد خداوند قبر او را زيارتگاه فرشتگان رحمت قرار مي دهد و دو در به سوي بهشت از آن گشوده مي شود.

اما هر که با دشمني آل محمد بميرد، روز قيامت در حالي وارد مي شود که برپيشاني او چنين نوشته شده است: مأيوس از رحمت خدا!

هر که با دشمني آل محمد بميرد کافر مرده است، هر که با دشمني آل محمد بميرد بوي بهشت را استشمام نمي کند. [1] .

بنابر اين، محبت به اهل بيت داراي ارزش و اعتبار والايي است، تا آن جا که در برخي روايات آمده که از همه عبادت ها بالاتر است.

امام صادق (ع) مي فرمايد:

(إنَّ فَوقَ کُلِّ عِبادَةٍ، عِبادَةٌ وَحُبَّنا أهْلَ الْبَيتِ أفْضَلُ العِبادَة)؛ [2] .

بالاتر از هر عبادتي، عبادتي است و محبت ما اهل بيت برترين عبادت هاست.

اين محبت است که با سرعتِ تمام صفات «محبوب»، را به «محب» مي رساند. وقتي فردي محب انسان کاملي، مانند حضرت حجت (عج) مي شود طبيعي است که لازمه اش پيروي محب از محبوب و متصف شدن به صفات محبوب است.

وَ قُلْ جاءَالْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً؛ [3] .

و بگو حق فرا رسيد و باطل مضمحل و نابود شد که همانا باطل نابود شدني است.

يکي از آرزوهاي ديرين بشر، بر چيده شدن بساط ظلم و بيدادگري و حکم فرمايي صلح و آرامش و اجراي عدالت در سراسر جهان است.

اين انديشه، هماهنگ با سرشت انسان است، به همين دليل، هرگاه زمينه قيام فراهم شود به مبارزه با حکومت ظلم و جور مي پردازند. اين آيه نويد پيروزي قطعي آمدن حق و هلاکت باطل را مي دهد، چون هرگاه بخواهند خبر قطعي از وقوع عملي دهند با فعل ماضي «جاء» مي آورند.