در کتاب «ويد» که نزد هندويان از کتب آسماني است، چنين آمده است:

پس از خرابي دنيا پادشاهي در آخرالزمان پيدا شود که پيشواي خلايق باشد و نام او منصور [1] باشد و تمام عالم را بگيرد و به دين خود در آورد و همه کس را از مؤمن و کافر بشناسد و هر چه از خدا بخواهد بر آيد. [2] .

در يکي ديگر از کتب مقدس هندوها آمده است:

دور دنيا تمام شود به پادشاه عادلي در آخرالزمان که پيشواي ملائکه و پريان و آدميان باشد. حق و راستي با او باشد. آن چه در دريا و زمين ها و کوه ها پنهان باشد همه را به دست آورد و در آسمان ها و زمين آن چه باشد خبر مي دهد. از او بزرگ تر کسي به دنيا نيامد. [3] .

هم چنين در کتاب معروف هندوها چنين اشاره شده است:

پادشاهي به دولت دنيا، به فرزند سيّد خلايق در دو جهان (کشن) تمام شود و کسي باشد که بر کوه هاي مشرق و مغرب دنيا حکم براند و فرمان کند و بر ابرها سوار شود و فرشتگانْ کارکنان او باشند، جن و انس در خدمت او شوند و از «سودان» که زير خط استواست تا سرزمين «تسعين» که زير قطب شمالي است و ماوراي بحار را صاحب شود و دين خدا زنده گردد. و نام او «ايستاده» (قائم) باشد و خدا شناس باشد. [4] .

به بيان زيباتر، در کتاب مهابا راتا و کتاب پورانه ها در اين خصوص آمده است:

همه اديان معتقدند که در پايان هر دوره اي از تاريخ، بشر از لحاظ معنوي و اخلاقي رو به انحطاط مي رود و چون طبعاً و فطرتاً، در حال هبوط و دوري از مبدأ است و مانند احجار به سوي پايين حرکت مي کند و نمي تواند به خودي خود به اين سير نزولي و انحطاط معنوي و اخلاقي خاتمه دهد، پس ناچار روزي يک شخصيت معنويِ بلند پايه که از مبدأ وحي و الهام سرچشمه مي گيرد، ظهور خواهد کرد و جهان را از تاريکي جهل و غفلت و ظلم و ستم نجات خواهد داد و.... [5] .

اصولاً فتوريسم (Fotorism) يعني اعتقاد به دوره آخرالزمان و انتظار ظهور منجي، عقيده اي است که در کيش هاي آسمانيِ يهوديت (جودايسيم)، و زردشت (زوراستريانيسم)، مسيحيت (در سه مذهب عمده آن، يعني کاتوليک، پروتستان و اردتدوکس) و خصوصاً دين مقدس اسلام به مثابه يک اصل مسلم گرفته شده است. درباره آن در مباحث تئولوژيک مذاهب آسماني، رشته تئولوژي بيبلکيال، کاملاً شرح و بسط داده شده است. [6] .