حضرت جواد (ع) در چهارسالگي به شدّت در غم و اندوه غوطه ور شده، پدربزرگوارش از سبب همّ و غمش مي پرسد. از مصيبت هاي اهل بيت و انتقام آن در عصر ظهور ياد مي کند. [1] آن وجود نازنين مي فرمايد:

فَإذا دَخَلَ الْمَدينَةَ أخْرَجَ اللّاتَ و العُزّي فَأَحْرَقَهُما؛

چون وارد مدينه منوّره بشود، آن دو بت پليد قريش را از خاک بيرون مي آورد و مي سوزاند. [2] .