مگر نه اينکه مراجع خدمت حضرت وليّ عصر (عليه السّلام) مي رسند آيا نمي توانند با سؤال از ايشان جواب حکمهاي ديني را بگيرند؟ و اين نه به معناي اين باشد که حکم را از ايشان بيان کنند بلکه استدلالات را سؤال کنند؟ پاسخ ما:

البتّه اگر مرجع تقليدي ادّعا بکند که من دائما خدمت حضرت مي رسم ادّعاي بابيّت کرده و درست نيست. هر کس اين ادّعا را بکند به ما دستور داده اند تکذيبش کنيد. يعني ادّعا بکند که من هر وقت سؤالي دارم مي روم و از حضرت سؤال مي کنم. حتّي درباره مقدّس اردبيلي اين طور توضيح مي دهيم که مقدّس گفته هر وقتي که من خدمت حضرت مي رسم طبيعتا، يعني با خواست حضرت، سؤالات علمي را از ايشان مي پرسم دليلش هم اين است که آن شبي که به حرم علي بن ابيطالب (عليه السّلام) مي آيد از حضرت امير مي خواهد سؤال کند حضرت به او مي فرمايند:

برو از فرزندم وليّ زمان حضرت بقيّة اللّه که در مسجد کوفه هستند سؤال کن. بعد از غيبت صغري باب ارتباط اين طوري که هر وقت يک نفر بخواهد پيامي بگيرد و ببرد و پيامي بياورد قطع شده است. البتّه تشرّفاتي خدمت حضرت وليّ عصر هست که بدون پيش بيني قبلي و بدون اينکه انسان کاري بکند و موفّق شود هست و مراجع تقليد با آن خصوصيّاتي که درباره شان گفته شده بعيد نيست خدمت حضرت برسند و ممکن هم هست اصلا خدمت حضرت نرسند من در اتاقي روزي نشسته بودم دو نفر از مراجع اهل معنا هم بودند که خصوصي صحبت مي کردند خيال مي کردند من نمي شنوم ولي من مي شنيدم نه اينکه استراق سمع بکنم، پيرمردها معمولا نمي توانند خيلي آهسته صحبت کنند وقتي هم آهسته صحبت بکنند نفر آن طرفي مخصوصا اگر گوشش هم تيز باشد مي شنود اين يکي از ديگري مي پرسيد:

تو چند مرتبه خدمت حضرت رسيده اي؟ ايشان هفت هشت مرتبه را نقل کرد. يکي از مراجع که او معروفتر هم هست مي گفت من بيش از دو مرتبه موفّق نشده ام که خدمت حضرت برسم خوب اين ممکن است. در مشکلات از مسائل هم که گاهي ممکن بوده زمام امور بهم بخورد در تاريخ داريم حضرت به داد آنها رسيده است. يا مثلا جان کسي در خطر بوده و امثال اينها. حتّي زمان غيبت صغري هم مثل شيخ کليني و شيخ صدوق با همه بزرگواريشان ارتباط خاصّ و دائمي با حضرت نداشته اند به جهت اينکه آن نوّاب اربعه ارتباط داشته اند. شيخ کليني نوّاب اربعه را قبول داشته است ولي خودش نمي گويد من ارتباط دائمي داشته ام و لذا مرجع تقليد لازم نيست حتما ارتباط داشته باشد و اگر فردي ارتباط دائمي داشته باشد. نبايد احدي از آن مطّلع باشد و نبايد به مردم آن را بگويد و طبعا تخلّف هم نمي کند. البتّه بعضي از احکامي را که برايشان مشکل بوده از امام زمان پرسيده اند.