پاسخ ما:

شما در هر کجاي عالم که باشيد اگر سلام خدمت حضرت وليّ عصر (عليه السّلام) عرض کنيد حضرت به شما جواب مي دهند و اگر انسان حاجتي بخواهد به او مي دهند، همين اعمال ما ارتباطات روحي است. مثلا اين همه جمعيّت در حرم حضرت رضا مي روند و سلام عرض مي کنند ارتباط روحي است.

بالاخره ارتباط روحي از جانب ما، همان توجّهات به امام زمان و مقام مقدّس ايشان و احاطه روحي ايشان بر تمام عالم وجود است.

ارتباط ايشان با ما که بدانيم حرف ما را شنيده اند يا نه، مربوط به اعتقاد ما است. ما بايد اعتقاد داشته باشيم که امام قلب عالم امکان است. مثلا اگر شما به هر کجاي بدنتان دست بزنيد قلبتان که همان روحتان است متوجّه مي شود چون حسّاس است. اگر در يک لحظه به ده جاي بدن شما ده تا سوزن فرو کنند، تمام ده مورد را احساس مي کنيد. اين مثلي براي اين است که امام (عليه السّلام) لايشغله شأن عن شأن است. و درد اين سوزن شما را از درد آن سوزن باز نمي دارد. وقتي ذهنتان روي يک سوزن مي رود نمي گوئيد جاي ديگرم نمي سوزد بلکه مي گويم ده جاي بدنم مي سوزد. اين مثالي است براي اينکه چطور يک موجود ده تا، هزار تا احساس را يک دفعه درک مي کند چطور امام (عليه السّلام) يک دفعه مي تواند صحبتهاي همه را درک کند. چون او قلب است، مرکز حسّاسيت عالم است. شما هر کجاي عالم که باشيد، اگر عالم را بدن فرض کنيد و امام زمان را قلب تمام اين عالم فرض نمائيد هر کجاي عالم اشکالي پيدا کند او متوجّه مي شود. سلولهاي بدن را اگر بجاي بشر بگيريم که شايد بيشتر از اين سلولها تعداد افراد بشر نباشد و تمام بدن را کره زمين بگيريم، هر سلولي که درد بگيرد قلب و روح متوجّه مي شود. ما چون محدوديم فقط درد را متوجّه مي شويم. حالا اگر هر سلولي عقل و فکر و دانش مي داشتند با روح انسان صحبت مي کردند و روح صحبتشان را مي فهميد، مثال کاملا تطبيق مي کرد.

اگر انسان بخواهد ارتباطات روحي خود را با امام زمان (عليه السّلام) بيشتر کند بايد توجّهش و يقينش را به امام زمان بيشتر نمايد و بداند که آن حضرت هر کجاي عالم که هست صداي او را مي شنود و متوجّه او هست که فرموده اند:

و بيمنه رزق الوراء و بوجوده ثبتت الارض و السّماء.