به دليل اينکه آنها ايمان به شهود داشته اند و اينها ايمان به غيب دارند؟ پاسخ ما:

بلي در تفسير آيه ذلِکَ الْکِتابُ لا رَيْبَ فيهِ هُدًي لِلْمُتَّقينَ اَلَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ. [1] .

پيغمبر اکرم (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) به اين مضامين کساني را که در زمان غيبت کبري مسلمانند و اهل تزکيه نفسند و پيرو حضرت علي بن ابيطالب هستند برادران خود دانسته و ابراز محبّت به آنها کرده و ملاقات با آنها را آرزو مي کند.

اصحاب عرض مي کنند ما مگر برادران شما نيستيم؟ مي فرمايد:

شما اصحاب منيد برادران من کساني هستند که در زمان غيبت آخرين وصيّم مي آيند و چيزي از معجزات و پيغمبر و امام (عليهم السّلام) را نديده اند و در عين حال با نوشته هائي که در کتابها هست، ايمان به غيب و چيزهاي پنهاني مي آورند. [2] .

آري الا ن همه چيز از نظر ظاهر براي ما پنهان است، خدا پنهان است، پيغمبر از دنيا رفته و ائمّه هم از دنيا رفته اند، همه پنهانند، امام زمانمان هم که غائب و پنهان است، پس ما مؤمن به غيب هستيم و ارزش مؤمنين به غيب بيشتر از مؤمنين به شهود است.

ايمان به غيب آن است که انسان با عقل و فکرش به چيزي اعتقاد پيدا بکند (از راه استدلالات علمي و عقلي) ولي ايمان به شهود ايماني است که انسان با ديدن آنها کسب اعتقاد مي کند، مثلا شما الا ن مي رويد حرم حضرت رضا (عليه السّلام) مي بينيد که يک مريضي را حضرت شفا داد و ايمان پيدا مي کنيد، اين ايمان به شهود است امّا يک وقت هست که در خانه نشسته ايد و با دلائل علمي اعتقاد به قدرت حضرت علي بن موسي الرّضا (عليه السّلام) پيدا مي کنيد، اين ايمان به غيب است و ارزشش بيشتر از اوّلي است، چون اين ايمان علمي و استدلالي است.