اَللَّهُمَّ إِنْ أَطَعْتُکَ فَالْمَحْمَدَةَ لَکَ، وَ إِنْ عَصَيْتُکَ فَالْحُجَّةُ لَکَ.

مِنْکَ الرَّوحُ، وَ مِنْکَ الْفَرَجُ، سُبْحانَ مَنْ أَنْعَمَ وَشَکَرَ، سُبْحانَ مَنْ قَدِرَ وَغَفَرَ.

اللَّهُمَّ إِنْ کُنْتُ قَدْ عَصَيْتُکَ فَإِنّب قَدْ أَطَعْتُکَ في أَحَبِّ الْأَشْياءِ إِلَيْکَ وَهُوَ الْايمانُ بِکَ، لَمْ أَتَّخِذَ لَکَ وَلَداً، وَلَمْ أَدْعُ لِکَ شَريکاً، مِنّاً بِهِ عَلَيَّ، لا مَنّاً مِنّي بِهِ عَلَيْکَ، وَ قَدْ عَصَيْتُکَ يا إِلهي عَلي غَيْرِ وَجْهِ الْمُکابَرَةِ، وَلا الْخُرُوجُ عَنْ عُبُودِيَّتِکَ، وَلا الْجُحُودُ لِرُبُوبِيَّتِکَ، وَلکِنْ أَطَعْتُ هَوايَ وَاَزَلَّنِي الشَّيْطانُ فَلَکَ الْحُجَّةِ عَلَيَّ وَالْبَيانِ.

خدايا! اگر تو را فرمان بردم پس ستايش از آنِ توست و اگر تو را نافرماني کردم، حجّت ازآن تو است، از توست روح و از توست گشايش وفرج، منزّه است آن که نعمت داد و سپاس گزارد، پيراسته است آن که قدرت يافت و آمرزيد.

خدايا! اگر تو را نافرماني کرده بودم پس تو را در محبوب ترين چيزها به درگاهت که همان ايمان به توست، اطاعت کردم، براي تو فرزندي نگرفتم و شريکي براي تو ادعا نکردم و اين منتّي است به واسطه ايمان، از تو بر من، نه منتّي بدان از سوي من بر تو.

خداوندا تو را معصيّت کردم امّا نه از روي گردنکشي و نه از روي خروج از بند بندگي، و نه از روي انکار به ربوبيت تو، ليکن هواي خويش را فرمان بردم وشيطان مرا گمراه ساخت، پس حجّت و بيان از آنِ توست بر من. [1] .