حضرت امام جعفر صادق عليه السلام:

«اِنَّ الْلَّيلَةَ الَّتي يُولَدُ فيهَا الْقائِمُ عَلَيْهِ السَّلامُ، لا يُولَدْ فيها مَوْلُودٌ اِلاّ کان مُؤمِناً، وَإن وُلِدَ في أرْضِ الشِّرکِ نَقَلَهُ اللهُ إلَي الاِْيمانِ بِبَرِکَةِ الاِْمامِ.» [1] .

«هيچ مولودي در شب ميلاد حضرت قائم عليه السلام به دنيا نمي آيد، مگر آن که مؤمن خواهد بود، و اگر در سرزمين شرک نيز متولد شود خداوند او را به برکت امام عليه السلام به سوي ايمان خواهد کشاند.»

آن امام عليه السلام نور خداست، و نور با تاريکي سازگاري ندارد، در مکاني که نور باشد ظلمتي نيست و در آن زمان که نور پديد آيد ظلمت و تاريکي محو مي گردد.

همزماني ميلاد هر مولود با ميلاد آن امام همام عليه السلام مُهر سعادتي است بر پيشاني آن کودک، چرا که نور خداي از شعاع خورشيد امامت بر پيکره وجودش مي درخشد و درخت ايمان را در سرزمين وجودش



[ صفحه 26]



مي نشاند، و اگر در آن شب نوزادي در ديار ظلماني شرک پديدار شود، امواج درخشنده نور امام عليه السلام او را به سوي کشتي نجات، رهنمون خواهد ساخت، و اين از جمله اوّلين آثار و برکات اين وجود افلاکي در سرزمين خاکي است که ايشان برکات بي شمار دارند و بي عدد.

«مَوالِيَّ لا اُحصي ثَنائَکُمْ وَ لا اَبْلُغُ مِنَ الْمَدْحِ کُنْهَکُمْ.» [2] .

ازجمله شب هائي که خداوند نظر خاصّه خود را بر بندگان مي افکند، و از سفره احسان خويش، بهرمندشان مي سازد، شب نيمه شعبان، هنگامه طلوع ستاره اي فروزان از مشرق دامان پاک حضرت نرجس عليها السلام است.

و آن شب، شب بسيار مبارکي است و حضرت امام باقر عليه السلام در باره آن فرمودند:

«آن شب بعد از شب قدر برترين شب هاست، خداوند در آن شب به بندگان خويش، فضل خود را عطا مي نمايد، و آنان را به منّ و کرم خويش مي آمرزد، و شبي است که خداوند به ذات مقدس خود سوگند ياد فرموده که هيچ تقاضا کننده اي را دست خالي برنگرداند، مگر آن که معصيتي را از خدا سؤال کرده باشد، و شبي است که خداوند آن را براي ما قرار داده در مقابل شب قدر که آن را براي پيغمبر صلي الله عليه و آله قرار داده، پس کوشش کنيد در دعا و ثنا براي خداي تعالي.» [3] .



[ صفحه 27]





بيت له مشرّف بالمجد

وهي المسماة ببيت الحمد