حضرت امام جواد عليه السلام:

«يَغيبُ عَنْهُمْ شَخْصُهُ وَ يَحْرُمُ عَلَيْهِمْ تَسْمِيَتُهُ.» [1] .

«شخص او از ديد آنان پنهان مي گردد، و بردن نام او بر آنان حرام مي شود.»

نام اصلي امام زمان عليه السلام همان نام رسول گرامي صلي الله عليه و آله و کنيه او نيز مطابق کنيه آن حضرت است. اما اخبار و روايات زيادي آمده است که بردن نام اصلي آن حضرت در محافل و مجالس حرام است و حتي در بعضي از آن ها اشخاصي که از آن حضرت به اين اسم در غيبت نام برند تعبير به «کافر» و «ملعون» و امثال آن شده است، [2] و فقط شهرت آن حضرت به اين نام و نشان، مربوط به زمان ظهور آن نور الهي است.

اما اين که چرا در زمان غيبت اين نام حضرت برده شود علت آن چندان روشن نيست، و هريک از علماء دين در اين باره توجيهي و وجهي به عنوان حکمت نقل کرده اند، اما آن چه مورد نظر است اين که آن امام



[ صفحه 22]



غائب، مظهر اسماء خفي و باطني خداوند عزّوجلّ مي باشند، و بسان خورشيد در پس ابر، وجود مطهّرشان از انظار خلق پنهان است، و حتي نام آن عزيز نيز بايد مخفي بماند.

نمي دانم اين غيبت چيست؟ خودشان مخفي اند! جا و مکانشان مخفي است! زمان ظهورشان مخفي است!

آيا خداوند متعال اين خفاء را وسيله حفظ و حراست آخرين گوهر ذخيره خويش قرار داده؟ يا سرّ ديگري در اين نشانِ پنهان است؟ اين هم چيزي است که بر ما مخفي است، همه چيزشان مخفي است، پس بهتر آن است که ما نيز مُهر سکوت بر لب زنيم و فقط زير لب چنين زمزمه کنيم:

«مُؤْمِنٌ بِسِرِّکُمْ وَ عَلانِيَتِکُمْ وَ شاهِدِکُمْ وَ غائِبِکُمْ وَ اَوَّلِکُمْ وَ آخِرِکُمْ، وَ مُفَوِّضٌ في ذلِکَ کُلِّه اِلَيْکُمْ.»

«من به سرّ (پنهان) و علانيه (آشکار) شما، و شاهد (حاضر) و غائب شما و اوّلين و آخرين شما ايمان دارم، و در اين باره همه چيز را به شما وا مي گذارم.»

تا زماني که هرگاه و هر مقدار که ايشان صلاح بدانند، ما را بر اسرار خويش محرم شمارند و نسبت به آن ها مطلع سازند. انشاء الله.



[ صفحه 23]





کان سَميّاً و کَنيّاً للنبيّ

و إنّ ذا لغيره لقد نُهي