حضرت امام حسن عسکري عليه السلام:

«احْمِلْهُ وَ احْفَظْهُ وَرُدَّهُ اِلَيْنا في کُلِّ اَرْبَعينَ يَوْماً.» [1] .

«او را سوار کن و محافظت نما و هر چهل روز يکبار به سوي ما بازگردان.»

شگفتا! چگونه مولودي است اين ماه پاره، لحظه اي افتاده بر فرش خاک مناجات کنان، و ساعتي ديگر در عرش افلاک با قدسيان، دمي در دامان پدر با او در صحبت و راز و زماني در پرده سراي عرش با معبود در راز و نياز.

چون قنداقه مطهّرش را به دست پدر دادند، پرنده اي عظيم با دسته اي از پرندگان بالاي سرش پرپر مي زدند، امام عسکري عليه السلام او را صدا زدند و فرمودند:

«اين طفل را بر پشت خويش سوار کن و حافظ او باش و هر چهل روز يکبار او را به ما برگردان.»

پرنده او را گرفت و پر کشيد و به دنبالش گروه پرندگان به



[ صفحه 18]



پرواز درآمدند.

امام عليه السلام فرمود: «تو را به کسي سپردم که مادر موسي فرزندش را به او سپرد.

پس بر بال ملائک مي رفت و دل مادر را به دنبال خويش مي کشيد. دل به دنبال او مي رفت و مادر از دنبال دل، اما پاي جسم را ياراي هم راهي پاي دل نيست. به گريه افتاد.

صداي شيرين شويش بلند شد: «ساکت باش، او از پستان کسي جز تو شير نخواهد خورد، و خداوند چنانچه موسي را به دامن مادر باز گرداند و چشم او را روشن کرد او را نيز به دامن تو برخواهد گرداند.»

عمّه پرسيد: اين پرنده کيست؟

فرمود: «او روح القدس است که موکّل بر امامان است آنان را موفق مي کند و تسديد مي نمايد و به علم پرورششان مي دهد.»

پرنده پرکشيد وتا سراپرده عرش او را سيرداد تا در پيشگاه خداوندگار عزّوجلّ ايستاد پس خطابي رسيد و او را به مدالي جاودانه مفتخر کرد:

«آفرين بر تو اي بنده من (و ذخيره) براي ياري دينم، آشکار شدن امرم، و هدايت شده بندگانم! قسم خورده ام که بواسطه تو بگيرم و اعطا کنم و به وسيله تو ببخشم و عذاب نمايم.»

پس فرمود: او را به نيکويي به سوي پدر برگردانيد و اين پيغام را به او ابلاغ نماييد که او در ضمانت و حفظ و حراست من و در زير نظرم خواهد بود، تا حق را بوسيله او احقاق کنم، و باطل را نابود سازم تا اين که دينِ خالص از براي من باشد....



[ صفحه 19]





تسمية الله له باللّقب

في کلّ ما أنزله من کتب