حضرت امام جعفر صادق عليه السلام:

«وَ السَّنَةُ مِنْ سَنِيِّه تَکُونُ مِقْدارَ عَشْرَ سِنين مِنْ سِنِيِّکُمْ.» [1] .

«و سالي از سال هاي او برابر ده سال خواهد بود از سال هاي شما.»

دوران غيبت دوراني است که هوا دلگير و ابري است و خورشيد هدايت در پشت ابرها زنداني است، قناريان دين دار و هَزاران شريعت مدار و چکاوکان حق گفتار و طوطيان بر شاخه دين استوار، همگي از ناله و نوا افتاده اند. غبار خمودي و گرفتگي بر چهره افلاک نشسته.

امّا در کنجِ دل همه، نوري از اميد سوسو مي کند و به اين اميد نغمه فرج را زمزمه مي کنند. گويا چرخِ در گردش و خورشيد و ماه و افلاک، در سير خود نيز دوست دارند در دعاي فرج شريک باشند. اما چگونه!؟

اگر به گردش زمانه بنگري تلاش آن ها را در راه تحقق فرج،خواهي يافت. ثانيه ها با چه سرعتي سرسام آور جاي خويش به دقيقه ها مي دهند و دقيقه ها با سرعت انتهاري در کام ساعت ها محو مي شوند، و ساعت ها، امانتِ زمان را بي درنگ به دست روزها و شب ها مي سپارند، و شب و



[ صفحه 88]



روز بدون دريغ و مکث، خود را به مرز ماه ها مي رسانند، و ماه ها با سرعت بي اندازه خويش به سال ها تبديل مي شوند، و تا چشم روزگار باز شود، قرن ها از دوران غيبت را گذرانده اند و همه به شوق اين که اين دوران حسرت بار طي شود در تکاپو و تلاشند.

امّا هنگامي که اوّلين خورشيد صبح ظفر با لبخند طلائي اش بوسه بر سينه آسمان بزند، ديگر همه چيز از سرعت مي افتد. آري دوران وصل رسيده و روزها دوست ندارند که از محضر يار، مرخص شوند.

لحظه ها و ماه ها و سال ها تمنّاي بيشتر در خدمتش بودن را دارند، از اين جهت تمام تلاش خود به کار مي گيرند تا به آرامي گام بردارند و از افق زندگي مقدس او و يارانش، آهسته و خرامان بگذرند، و با ناز و وقار حرکت کنند، شايد بتوانند اندکي بيشتر لذّت ديدار يار را درک نمايند.

آري آن زمان، چرخِ فلک از سرعتِ سير مي افتد و هر روزش به اندازه ده روز و هر ماهش به مقدار ده ماه و هر سال آن به مقدار ده سال غيبت به طول مي انجامد. [2] .

وه! چه آرامشي است که زمين و آسمان و سيارگان را نيز فرا گرفته.

خدايا به سوخته دلان و منتظران فرجش سوگند، ما را نيز در زمره دعا گويان او و مشتاقان و خواستاران فرج حضرتش قرار بده و کام جان ما را از شيريني و لذت مسرّت بخش آن ايام سراسر سعادت، محروم مفرما.آمين.



[ صفحه 89]





يظهر بالجديد من کتاب

فانّما معناه بالصّواب