حضرت امام جعفر صادق عليه السلام:

«اِسْتَغْنَي الْعِبادُ عَنْ ضَوءِ الشَّمسِ.» [1] .

«بندگان خدا ديگر از نور خورشيد بي نياز مي گردند.»

منظومه شمسي را کره اي نوري و آتشين است که خورشيدش نامند. آن قدر شدّت نور آن زياد است که چشم بشري را ياراي رويارويي با شعاع درخشنده نورش نيست.

و اين ستاره عظيم نقش حياتي و عظيمي در حيات انسان و همه موجوات زنده دارد، بطوري که اگر روزي اين چراغ زرد آسمان سبز خاموش گردد، فانوس عمر همه جانداران در کام گرداب نيستي خاموش مي شود، و اثر به سزاي اين موجودِ عجيب الهي، در اين دنيا بر کسي پوشيده نيست.

اما روزي که آن را روز ظهور گويند، اين چراغ نيز خود سايه نشين آفتابي بزرگ خواهد شد.

آن گاه ديگر زمان ظلمتِ غيبت نيست، زمان ظهور نور است، ديگر



[ صفحه 80]



ابرهاي غيبت کنار کشيده و هنگام تجلّي روشنائي رسيده، هنگامه رقص نور است نه جولان ظلمت، چنان زمين به درخشندگي و تابش خيره کننده نور پروردگارش روشن شود [2] که ديگر خورشيد بسان شمعي است که در تاريکي ها بودي داشت و وجودي.

و اکنون که صبح روشن و صادق دميده، ديگر نيازي به سوسوي شمع خورشيد نيست، و مردم که با نور آن حقيقت نور در راز و نيازند از نور خورشيد، بي نيازند.

اَشْرَقَتِ الاَْرْضُ بِنُورِ رَبِّها) [3] .



[ صفحه 81]





و إنّ روح الله لإئتمام

بقائم يصف في القيام