دست نازنين بر سر مؤمنين
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام:
«وَ وَضَعَ يَدَهُ عَلي رُؤُوسِ الْعِبادِ، فَلا يَبْقي مُؤمِنٌ اِلاّ صارَ قَلْبُهُ اَشَدَّ مِنْ زُبُرِ الْحَديدِ...» [1] .
«و دست بر سر بندگان نهد، پس مؤمني باقي نماند مگر آن که قلبش محکم تر از پاره آهن شود....»
اين دست رسول الله صلي الله عليه و آله است، دست اميرالمؤمنين عليه السلام است، دست خداست، يد الله است و هرکجا که دست خدا باشد، حاصلي جز خير و برکت و کمال ندارد.
هنگامي که آن دست حق پرست بر سر بندگان مؤمن خدا کشيده شود، درخت عقل در وجودشان به حدّ کمال رسد و پرنده روحشان بر فراز افق عدالت و اعتدال پر کشد و صفحه قلبشان به آهن ايمان، استحکام و صلابت يابد، بلکه از پاره هاي آهن سخت تر و مستحکم تر گردد. [2] .
[ صفحه 70]
و به برکت آن دست پر قدرت خدائي هر مؤمن توان چهل مرد در خويش بيابد.
[ صفحه 71]
و إنّما العلم لکلٍّ لتّسع
فکل مؤمن بحظّه نفع
پاورقي
[1] بحار الانوار ج 51 ص 35 حديث 4.
[2] امام صادق: «ما کان يقول لوط (عليه السلام) (لؤ أنّ لي بکم قوّة أو آوي إلي رکن شديد) إلاّ تمنيّاً لقوّة القائم(عليه السلام)، و لا ذکر إلاّ شدّة أصحابه، فإنّ الرّجل منهم يعطي قوّة اربعين رجلاً، وإنّ قلبه لأشدّ من زبر الحديد، و لو مرّوا بالجبال الحديد لقطعوها، لا يکفّون سيوفهم حتي يرضي الله عزّوجلّ».