حضرت امام محمّد باقر عليه السلام:

«اِذا ظَهَرَ الْقائِمُ عَلَيْهِ السَّلامُ ظَهَرَ بِرايَةِ رَسُولِ اللهِ صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِه.» [1] .

«هنگاميکه حضرت قائم عليه السلام ظاهر شود، با پرچم رسـول الله صلي الله عليه وآله ظهـور نمـايد.»

در اولين روياروئي دولت اسلام با حکومت کفر و شرک يعني روز بدر، حضرت جبرئيل امين عليه السلام پرچمي را که تار و پودش از برگ هاي بهشتي در هم آميخته بود بر رسول اکرم صلي الله عليه و آله فرود آورد و آن سرور، آن را گشودند.

بعد از فتح بدر آن را پيچيده به حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام دادند. حضرتش در جنگ بصره گشودند و هماي فتح و ظفر بر سر آنان سايه افکند، سپس آن را پيچيده و نزد ائمه هُدي دست به دست تا به دست يگانه پرست بزرگترين پرچمدار فتح و پيروزي حضرت قائم آل محمّد عليه السلام رسيد و چون بپاخيزد بازش نمايد و به اهتزازش در آورد.



[ صفحه 52]



از شگفتي هاي اين رايت اين که چون گشوده شود از يک ماه راه، ترس و هراس و رعب از چپ و راست و پيش رو و پشت سرش مانند آتش سوزنده و برق جهنده بر جان دشمنان مي افتد، و آنان را از هرگونه تحرک و اقدام باز مي دارد و اراده را از آنان سلب مي کند و روي به هر که گذارد هلاکش را به دنبال دارد. [2] .

و به دنبال اين رعب و وحشت دشمن، اين نسيم فتح و پيروزي و ظفر است که پرچم به اهتزاز در آمده اش را به آن سو و اين سو حرکت مي دهد.

آري آن پرچمي که در اول غربت اسلام گشوده گشت و عطر و شميم فتح و ظفر را به ارمغان آورد، بعد از غربت دوباره اسلام يک بار ديگر باز شود و اين بار ديگر پيچيده نخواهد شد و اين يگانگي پرچم در ابتداء و انتهاء در بدو طلوع نور و پس از زمان ظهور، نشانه اي بزرگ براي اهل ايمان است که اين حکومت، همان شجره طيبه اي است که ريشه آن با خون شهداي بدر آبياري شد و اکنون شکوفا گشته و به ثمر رسيده است.

و اين باغبان يادگار همان پيشواي با فرّ و جاه اسلام حضرت رسول اکرم محمّد بن عبدالله صلي الله عليه و آله است.

سلام خدا و ملائکه و مردمان بر اولين و آخرين اين خاندان.



[ صفحه 53]





إن ربّه اختار له السّحابا

يرکبه فيصعد السماء