حضرت امام جعفر صادق عليه السلام:

«اِذا قامَ قائِمُ الِ مُحَمَّد عَلَيْهِمُ السَّلامُ حَکَمَ بَيْنَ النّاسِ بِحُکْمِ داوُدَ، فَلا يَحْتاجُ اِلي بَيِّنَة، فَيُلْهِمُهُ اللهُ تَعالي، فَيَحْکُمُ بِعِلْمِه.» [1] .

«آن گاه که قيام کننده آل محمّد عليهم السلام بپاخيزد، درميان مردم به حکم داود حکم نمايد، و نيازي به شاهد و بيّنه ندارد، بلکه خداوندگار بلند مرتبه او را الهام مي کند و او به علم خويش عمل خواهد کرد.»

آن زمان که حضرت داود علي نبيناوآلهوعليه السلام به حکم (وَ آتَيناهُ الحِکْمَةَ وَ فَصْلَ الْخِطابِ) [2] منصب حکمراني و قضاوت را به دست گرفت، دو نفر که بر سر عده اي گوسفند کارشان به اختلاف کشيده بود، در محضرش بيان ادّعا کردند و آن حضرت بدون اين که از آن ها شاهدي طلب کند به صدور حکم الهي اقدام نمود. ولي در اندک زماني متوجه شد که آمدن اين دو نفر نزد او دستوري بوده از طرف خداوند متعال تا داود را امتحان



[ صفحه 42]



نمايند و نمي بايست داود بدون خواستن شاهد و بينه حکم مي نمود. [3] .

آري داود را گفتند که حکم بدون طلب شاهد مخصوص خليفه ديگري است که وعده آمدنش در زبور، مزبور است [4] ، و فقط اوست که بدون بيّنه حکم خواهد فرمود.

اگر چه اجداد طاهرينش همگي سينه هاشان مخزن اسرار و علوم خداوندي بود و آگه از اسرار غيب و نهان بودند، اما امر الهي چنان صادر شده بود که در ميان مردم به واسطه شاهد، بيّنه، سوگند و اموري که در قضاوت معتبر است حکم نمايند، اما از ويژگي هاي سلطان عصر عليه السلام در زمان ظهور، آن است که در ميان مردم به علم معبودي و حکم داودي حکم خواهد نمود و از کسي طلب بيّنه و شاهد نخواهد کرد و نيازي به بيّنه ندارد.

آري او خود شاهد است و حاکم و به «عين الله الناظرة» مي بيند و به «حکم الله المرضيّ» حکم مي کند و با «يد الله الباسطه» اجراي حکم مي نمايد، انشاء الله.



[ صفحه 43]





درع النبي بجسمه قد استوي

آبائه قد لبسوه ما استوي