حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام:

«بِظَهْرِه شامَتان، شامَةٌ عَلي لَوْنِ جِلْدِه، وَ شامَةٌ عَلي شـامَـةِ النَّـِبـيِّ صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِه.» [1] .

«بر پشت او (امام زمان عليه السلام) دو علامت است، يکي از آن ها همرنگ پوستشان و ديگري مانند علامت (شانه) پيامبر صلي الله عليه و آله است.»

بر شانه مطهر نبوي صلي الله عليه و آله علامتي بود که حکايت از ختم نبوت به وجود پاک آن رسول اعظم صلي الله عليه و آله مي نمود، و آن حضرت به آن شناسائي مي شد، [2] و بر پشت شانه آخرين يادگار او حضرت مهدي عليه السلام نيز چنين علامتي است که با آن شناخته مي شود.

[ صفحه 30]

آري وقتي او آيينه تمام نماي رسول الله صلي الله عليه و آله است، و اسم و رسم او را با خود دارد، و سيماي محمّدي صلي الله عليه و آله در چهره منوّرش هويداست، در علامت نيز بايد که شبيه آن سفير الهي باشد، و شايد آن علامت علامت ختم وصايت است.

[ صفحه 31]

أنّ به تختم الأوصياء

و هذه مرتبة عُليآء

[1] بحار الانوار ج 51 ص 25 حديث 4.

[2] انبياء گذشته يکي پس از ديگري، آمدن پيامبري را در آخر الزمان بشارت داده بودند که نبوت به او خاتمه مي يابد و دين او ناسخ همه اديان الهي است، و براي او علائمي برشمرده بودند تا مردم او را بشناسند و به او ايمان آورند، از جمله اين علائم همين مهر بود که بر شانه مبارک ايشان نقش بسته بود. و در روايت است که: «يعرفونه کما يعرفون ابناءهم» آنها (با اين اوصاف) او را مي شناختند، همان طور که فرزندان خود را مي شناختند.