از حوادث لطيف اينکه: در مجلس علما که به دستور شاه خدا بنده تشکيل شده بود. سيّد رکن الدّين موصلي (يکي از علماي برجسته اهل تسنن) به علاّمه گفت:«دليل بر جواز صلوات بر غير پيامبران چيست؟».

علاّمه بي درنگ اين آيه را خواند:

(اَلَّذيِنَ اِذا اَصابَتْهُمْ مُصيبَةٌ قالُوا اِنّا للّهِِ وَاِنّا اِلَيْهِ راجِعُونَ # اُولئِکَ عَلَيْهِمْ صَلواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَاُولئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ). [1] .

«صابران کساني هستند که هرگاه مصيبتي به آنان رسد، مي گويند: ما از آن خدا هستيم و به سوي او باز مي گرديم، اينان همانها هستند که الطاف و رحمت و صلوات خدا شامل حالشان شده و آنان هستند هدايت يافتگان».

سيّد موصلي از روي بي اعتنايي گفت: بر غير پيامبران (يعني امامان معصوم) چه مصيبتي وارد شده است که سزاوار صلوات باشند؟.

علاّمه بي درنگ گفت:«از سخت ترين و جانکاه ترين مصايب اينکه از نواده هاي آنان شخصي مثل تو، به وجود آمده که منافقان مشمول عذاب را بر آل رسول (عليهم السلام) ترجيح مي دهد».

حاضران، از حاضر جوابي علاّمه، خنديدند. [2] .