حضرت مهدي (عليه السلام) قبل از ظهور، داراي دو غيبت است:

الف: غيبت طولاني؛ که طولاني تر از غيبت (يعني پنهاني) ديگر است، چنانکه رواياتي به اين معنا آمده است.

ب: غيبت کوتاه: که از زمان تولّد آن حضرت شروع شده و تا آن زمان که سفارت و نيابت خاصّه سفيران و واسطه هاي او قطع شد، ادامه يافت (از سال 260 تا 329 هجري حدود هفتاد سال).

غيبت طولاني او بعد از غيبت کوتاه، شروع مي شود و ادامه مي يابد و در پايان آن، حضرت مهدي (عليه السلام) ظهور کرده و قيام به شمشير مي نمايد. [1] .

خداوند در قرآن مي فرمايد:

(وَنُرِيدُ اَنْ نَمُنَّ عَلَي الَّذينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الاَْرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ اَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوارِثينَ # وَنُمَکِّنَ لَهُمْ فِي الاَْرْضِ وَنُرِيَ فِرْعَوْنَ وَهامانَ وَجُنُودَهُما مِنْهُمْ ماکانُوا يَحْذَرُونَ). [2] .

«اراده ما بر اين قرار گرفته است که به مستضعفين نعمت بخشيم و آنان را پيشوايان و وارثين روي زمين قرار دهيم و حکومتشان را پابرجا سازيم و به فرعون و هامان و لشکريان آنان، آنچه را بيم داشتند از اين گروه نشان دهيم».

و در مورد ديگر مي فرمايد:

(وَلَقَدْ کَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ اَنَّ الاَْرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصّالِحُونَ). [3] .

«مادر زبور (کتاب داوود) بعد از ذکر (تورات) نوشتيم که بندگان صالح من وارث (حکومت) زمين خواهند شد».

رسول خدا (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) فرمود:«قطعا روزها و شبها نگذرد و جهان پايان نيابد تا اينکه خداوند از خاندان من مردي را برانگيزد که او همنام من است، سراسر زمين را پر از عدل و داد کند، همانگونه که پر از ظلم و جور شده است».