مقام امامت بعد از امام حسن عسکري (عليه السلام) به پسرش (حضرت مهدي (عليه السلام)) همنام و هم کُنيه رسول خدا (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) رسيد و امام حسن عسکري (عليه السلام) در ظاهر و باطن، فرزندي جز او (يعني حضرت مهدي (عليه السلام)) نداشت و او را غايب و مخفي، بجاي گذارد.(چنانکه در قسمت آخر حالات امام حسن عسکري (عليه السلام) خاطرنشان شد).

حضرت مهدي (عليه السلام) در شب نيمه شعبان سال 255 هجري (در شهر سامرّا) به دنيا آمد، مادرش «اُمّ وَلد» بود به نام «نرجس» (دختر يشوعا از ذريه شمعون يکي از حواريون حضرت عيسي (عليه السلام) بود) حضرت مهدي (عليه السلام) هنگام وفات پدرش، پنج سال داشت، خداوند به او در همان سن و سال، حکمت و مقام قضاوت را عنايت فرمود و او را نشانه و حجّت جهانيان قرار داد، خداوند به او (در کودکي) حکمت آموخت چنانکه به حضرت يحيي (عليه السلام) دز زمان کودکي حکمت آموخت. [1] .

و نيز خداوند مقام امامت را به حضرت مهدي (عليه السلام) در کودکي عنايت کرد.

چنانکه به حضرت عيسي (عليه السلام) در آن هنگام که در گهواره بود، مقام نبوت عطا فرمود. [2] .

در مورد امامت امام مهدي (عليه السلام) قبل از تولّدش، از رسول خدا (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) تصريح شده بود چنانکه مسلمانان، آن را مي دانستند و بعد از رسول خدا (صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) امير مؤ منان علي (عليه السلام) به امامت آن حضرت تصريح فرموده است و همچنين امامان معصوم (عليهم السلام) يکي پس از ديگري، تا پدرش امام حسن عسکري (عليه السلام) به امامت او تصريح کرده اند [3] و پدر بزرگوارش امام حسن عسکري (عليه السلام) نزد افراد مورد وثوق و خواصّ شيعيانش، تصريح به امامت آن بزرگوار نموده است.

و اخبار و روايات در مورد غيبت و پنهان شدنش و همچنين در مورد حکومت جهانيش، قبل از تولّد و پنهان شدنش به طور مستفيض (بسيار) از ائمه اهل بيت (عليهم السلام) نقل شده است و در ميان امامان (عليهم السلام) اوست که صاحب شمشير است و به حق قيام مي کند و همه در انتظار تشکيل دولت ايمان (حکومت اسلامي جهاني او) بسر مي برند.