از کارهايي که رسم ادب و شيوه اظهار محبت خالصانه است، همراهي در مصيبت هاست. براي توضيح مطلب به برخي از رنجها و مصيبت هاي آن حضرت اشاره مي کنيم تا شايد دلهاي زنگار گرفته از گناه مان بيدار گشته و به نور آن امام جلا يابد:

مستور بودن آن حضرت و محجوب بودن ما از ديدار جمال دل آراي آن يادگار الهي و دسترسي نداشتن به ساحت مقدس آن گنجينه علم نامتناهي، که منشأ اين اندوه شناخت و احسان بي نهايت اوست. چرا که اگر کسي شناختي حتي در حدّ استعداد خود به آن وجود پيدا کند، محبّت او هم زياد شده تا آنجا که او را از خود بيشتر دوست مي دارد.

عاشق آنحضرت به يقين در فراق او غمگين خواهد بود.

رداي زيباي خلافت و حکمراني بر عالم ـ که تنها بر قامت آن حضرت زيباست ـ در دست دنيا طلبان به ميراث مي رود. که حضرت بنا به حکمت هاي غيبت با ديدن همه ظلم ها، خون دل مي خورند و از خدا فرج خود و مؤمنين را درخواست مي نمايند.

ديگر از علل مهموم بودن براي امام مهدي (عج) آن است که راهنما مهجور، دزدان در حال تاخت و چوپانان اين گله از ترس گرگان مهر سکوت بر لب زده و دم فرو بسته اند.