از آنچه تاکنون آورديم، روشن شد که امام يازدهم عليه السلام از آغاز ولادت مهدي عليه السلام دو وظيفه اساسي و حساس را عهده دار شد و از آنجا آن نيز به درستي به در آمد.

حمايت و حفاظت از امام زمان عليه السلام در برابر حکومت خون آشام عباسي.

اثبات وجود امام و اعلام امامت او به عنوان امام دوازدهم.

حفظ اين دو موقف بزرگ، با توجه به سلطه دستگاه جبار عباسي، بسيار دشوار بود. امام حسن عليه السلام با تدبير و تعهدي که داشت، مهدي عليه السلام را از هرگونه خطر و حادثه اي مصون نگهداشت و در فرصتهاي مناسب، به ياران و دوستان ويژه و مطمئن، امامت و جانشيني او را اعلام کرد.

پرسشي که در اين جا مطرح مي شود آن است که چگونه مهدي عليه السلام در پنج سالگي به امامت رسيد و عهده دار اين مسؤ وليت خطير و بزرگ گرديد. آيا اين مسأله جنبه استثنائي داشت، يا امري بود معمولي و عادي؟

در باور ما شيعيان، امامت در سنين کم، محذوري ندارد و نمونه هاي ديگري نيز داشته است.

قرآن مجيد، به عنوان محکم ترين سند معارف ديني، از افرادي نام مي برد که در خردسالي داراي حکمت و نبوت شدند. اين نشانگر آن است که در ميراث پيام آوران الهي، مسأله پيشوايي در کودکي پديده نوظهور نبوده و نيست:

«يا يحيي خذا الکتاب بقوة و آتيناه الحکم صيبا» [1] .

اي يحيي! کتاب را به نيرومندي بگير و در کودکي به او دانايي عطا کرديم.

درباره نبوت حضرت عيسي عليه السلام مي فرمايد:

«فأشارت اليه قالوا کيف نکلم من کان في المهد صبيا. قال اني عبدالله آتاني الکتاب و جعلني نبيا». [2] .

به فرزند اشاره کردند، پس گفتند: چگونه با کودکي که در گهواره است سخن بگوييم.

کودک گفت: من بنده خدايم. به من کتاب داده و مرا پيامبر گردانيده است.

بنابراين، مسأله امامت در سن کودکي، نخستين بار نبوده است که مورد اعتراض واقع شده بلکه پيش از امام زمان، در بين انبيا نمونه هاي فراوان داشته و نيز امامان قبل از حضرت: امام جواد و امام هادي عليه السلام هم در خردسالي عهده دار امامت شده بودند.