برخي بر اين باورند که حضرت مهدي (ع)، مدتي پس از ولادت، از سامرا هجرت کرد، و تا رحلت پدر بزرگوارشان در مکه مکرمه زندگي مي کرد.

مسعودي در اثبات الوصيه، از حميري و او از احمد بن اسحاق نقل مي کند که گفت:

«دخلت علي ابي محمد (ع) فقال لي: ما کان حالکم فيما کان الناس فيه من الشک و الارتياب؟ قلت يا سيدي لما ورد الکتاب بخبر سيدنا و مولده لم يبق لنا رجل و لا امرأة و لا غلام بلغ الفهم الا قال بالحق، فقال اما علمتم ان الارض لا تخلو من حجة اللّه ثم امر ابو محمدوالدته با الحج في سنة تسع و خمسين و مأتين و عرفها مايناله في سنة السنين، و احضر الصاحب (ع) فأوصي اليه و سلم الأسم الأعظم و المواريث و السلاح اليه و خرجت ام ابي محمد مع الصاحب جميعا الي مکة و...» [1] .

بر امام حسن عسکري (ع) وارد شدم.

فرمود: چگونه ايد در مسأله اي که مردم در آن ترديد دارند؟

گفتم سرور من! وقتي خبر ولادت سيد و مولاي ما، به ما رسيدن مرد و زن و کوچک و بزرگ ما، آن را پذيرفتند.

امام فرمود: آيا نمي دانيد که زمين از حجت خدا هرگز خالي نمي ماند. پس ‍ از اين، امام حسن (ع) در سال 259 امام مهدي (ع) را همراه با مادر خود (مادر امام حسن) به سوي مکه و حج فرستاد و سفارشهاي لازم را کرد و امور مربوط به امامت را به وي واگذاشت و به مادرش از حوادث سال آينده (سال 260) خبر داد.

از اين روايت چند نکته به دست مي آيد:

1. خبر ولادت حضرت مهدي (ع)، به بسياري از شيعيان داده شده بود و آنان به وسيله نامه و يا افراد مطمئن، از اين مسأله خبردار شده بودند.

2. شيعيان درباره تولد حضرت مهدي (ع) در حيرت و ترديد بودند و بسياري به واسطه همين مسأله دچار لغزش و انحراف شدند.

3. مدتي پس از ولادت، امام مهدي (ع) در سامرا بوده است.

4. امام مهدي (ع) در برابر اين نقل، چهار سالگي و يک سال پيش از درگذشت پدر بزرگوارشان، شهر سامرا را ترک کرده و سفارشها و اسرار امامت را در همان زمان از پدر دريافت کرده و از آن پس، امام حسن را ملاقات نکرده است.

5. آن حضرت، به همراهي جده خود، به سوي مکه رفته اند و در آن وادي امن، رحل اقامت افکنده اند.

مؤ يد اين احتمال، رواياتي است که مکان و مسکن حضرت مهدي (ع) را «ذي طوي»، محلي در نزديکي مکه، دانسته اند.